สมาชิกใหม่จริงๆครับ และหลงไหล .375 & .458 (ภาค.2)

[สหายแป๋ง คนดง]

อยากหาเลขาคอยพิมพ์เรื่องราวต่างๆจากลุงพราน   ลุงพรานบุญจะได้ไม่ต้องพิมพ์เอง
ลุงแป๋งมีเลขาสาวๆสวยๆจัดให้ลุงพรานซักคนไม๊ครับ....

   ถ้ามีผมคงไม่อยู่เป็นโสด(หม้าย)หรอกครับ  ท่านป๊อกก็พูดซะให้แป๋งอยาก

ทุกวันนี้ลุงแป๋งแกยังอดอยากปากแห้งอยู่เลยครับ

     ใช่ครับ.........พาสาวๆจะสงสารสักคนก็ไม่มี

โถ..น่าสงสาร



แกมอิจฉานิดๆ

   อย่าสงสาร  อย่าอิจฉาผมเลยครับ  ผมมันก็แค่ผู้ชายที่มีใบหน้าดีเกินเหตุ  เลยเป็นที่หวาดระแวงของสาวๆ............กรรมของผมแท้ๆ

ลุงแป่งเลยต้องไปปฏิบัติธรรมที่วัดแทน  ผมแนะนำ 3 วัด วัดโพ..แก้เมื่อย  วัดไทร...ของขลัง  วัดดอน...ผีดุ ครับ   

  วัดโพธิ์...แก้เมื่อยน่าสน  วัดไทร ...ของขลังผมไม่นิยม  วัดดอนผีดุผมไม่กลัว  ผมกลัวอย่างเดียวคือกลัวสาวๆปฏิเสธความรักของผมที่มีต่อพวกเขา

[tawantok-รักในหลวง]

พอดีเพิ่งเปิดมาเจอกระทู้นี้  ปี2515 รูปแรกลุงพรานบุญ เข้าไปที่ทุ่งมะเซอย่อ ด้วยหรือครับ ช่วงนั้นยังไม่มีทางเข้าไปทำไม้เลยนะครับมีแต่ป่าล้วนสมัยนั้นพ่อเล่าให้ฟัง
มีสัตว์ป่าน่ากลัวเพียบเลยครับ พอดีผมเป็นลูกหลานของคนที่เคยไปบุกเบิกที่ทำกินที่นั่นนะครับ

[พรานบุญ หลงกรุง]

พอดีเพิ่งเปิดมาเจอกระทู้นี้  ปี2515 รูปแรกลุงพรานบุญ เข้าไปที่ทุ่งมะเซอย่อ ด้วยหรือครับ ช่วงนั้นยังไม่มีทางเข้าไปทำไม้เลยนะครับมีแต่ป่าล้วนสมัยนั้นพ่อเล่าให้ฟัง
มีสัตว์ป่าน่ากลัวเพียบเลยครับ พอดีผมเป็นลูกหลานของคนที่เคยไปบุกเบิกที่ทำกินที่นั่นนะครับ

สวัสดีครับ tawantok
ก็เป็นเรื่องจริงในบางอย่างเท่านั้นครับที่ท่านออกความเห็นมา   อย่างเช่นเส้นทางมีมานานก่อนที่ผมจะเข้าแล้ว
เป็นทางที่บริษัทใหญ่บริษัทหนึ่งรับสัมปทาน ซึ่งมีโกทุ๊ยเป็นผู้จัดการปางไม้  ดูแลและตีตราไม้ตั้งแต่ทุ่งมัสสะย่อ
เขาเเดน เขาเรียงผา  ห้วยทิมอ เขารวก เขาพลู ไปจนถึงบ้องตี้ เหมืองเตาดำ แม่น้ำเลาะ   
 ได้สัมปทานทำไม้ 15 ปี แต่ตัดอยู่ไม่กี่ปีไม้ก็หมดครับ 
        มาจนถึงปี 2526 เสธหนั่น  เป็น รมต.เกษตร จึงสั่งปิดป่า  ส่วนพื้นที่ทุ่งมัสย่อ  ได้ทำเป็นที่จัดสรรทำกินให้กับ
ทหารผ่านศึก 
ขอบคุณมากที่ท้วงติงมา   ลองย้อนกลับไปให้ท่านที่กล่าวลำดับเหตุการใหม่ครับ  และลองสอบถามท่านนั้นว่า
ในยุคนั้นเราเอารถข้ามแม่น้ำน้อยกันได้อย่างไร?  ยามน้ำหลากมา

[JUNGLE]

ลุงแป่งเลยต้องไปปฏิบัติธรรมที่วัดแทน  ผมแนะนำ 3 วัด วัดโพ..แก้เมื่อย  วัดไทร...ของขลัง  วัดดอน...ผีดุ ครับ   

  วัดโพธิ์...แก้เมื่อยน่าสน  วัดไทร ...ของขลังผมไม่นิยม  วัดดอนผีดุผมไม่กลัว  ผมกลัวอย่างเดียวคือกลัวสาวๆปฏิเสธความรักของผมที่มีต่อพวกเขา

ถ้าเอาชื่อวัดทั้งสามมารวมกันล่ะครับ...

พอดีเพิ่งเปิดมาเจอกระทู้นี้  ปี2515 รูปแรกลุงพรานบุญ เข้าไปที่ทุ่งมะเซอย่อ ด้วยหรือครับ ช่วงนั้นยังไม่มีทางเข้าไปทำไม้เลยนะครับมีแต่ป่าล้วนสมัยนั้นพ่อเล่าให้ฟัง
มีสัตว์ป่าน่ากลัวเพียบเลยครับ พอดีผมเป็นลูกหลานของคนที่เคยไปบุกเบิกที่ทำกินที่นั่นนะครับ

สวัสดีครับ tawantok
ก็เป็นเรื่องจริงในบางอย่างเท่านั้นครับที่ท่านออกความเห็นมา   อย่างเช่นเส้นทางมีมานานก่อนที่ผมจะเข้าแล้ว
เป็นทางที่บริษัทใหญ่บริษัทหนึ่งรับสัมปทาน ซึ่งมีโกทุ๊ยเป็นผู้จัดการปางไม้  ดูแลและตีตราไม้ตั้งแต่เขาเเดน เขาเรียงผา
ห้วยทิมอ ไปจนถึงบ้องตี้ แม่น้ำเลาะ    ได้สัมปทานทำไม้ 15 ปี แต่ตัดอยู่ไม่กี่ปีไม้ก็หมดครับ 
        มาจนถึงปี 2526 เสธหนั่น  เป็น รมต.เกษตร จึงสั่งปิดป่า  ส่วนพื้นที่ทุ่งมัสย่อ  ได้ทำเป็นที่จัดสรรทำกินให้กับ
ทหารผ่านศึก 
ขอบคุณมากที่ท้วงติงมา   ลองย้อนกลับไปให้ท่านที่กล่าวลำดับเหตุการใหม่ครับ

ผมเคยอ่านหนังสือชุดย้อนรอยไพร... ของคุณเปลว ปัทมา... เจอตอนเที่ยวแถวนี้แหละครับ... เจอชื่อโกทุ้ยในเนื้อเรื่องด้วยครับ...

[พรานบุญ หลงกรุง]

ลุงแป่งเลยต้องไปปฏิบัติธรรมที่วัดแทน  ผมแนะนำ 3 วัด วัดโพ..แก้เมื่อย  วัดไทร...ของขลัง  วัดดอน...ผีดุ ครับ   

  วัดโพธิ์...แก้เมื่อยน่าสน  วัดไทร ...ของขลังผมไม่นิยม  วัดดอนผีดุผมไม่กลัว  ผมกลัวอย่างเดียวคือกลัวสาวๆปฏิเสธความรักของผมที่มีต่อพวกเขา

ถ้าเอาชื่อวัดทั้งสามมารวมกันล่ะครับ...

พอดีเพิ่งเปิดมาเจอกระทู้นี้  ปี2515 รูปแรกลุงพรานบุญ เข้าไปที่ทุ่งมะเซอย่อ ด้วยหรือครับ ช่วงนั้นยังไม่มีทางเข้าไปทำไม้เลยนะครับมีแต่ป่าล้วนสมัยนั้นพ่อเล่าให้ฟัง
มีสัตว์ป่าน่ากลัวเพียบเลยครับ พอดีผมเป็นลูกหลานของคนที่เคยไปบุกเบิกที่ทำกินที่นั่นนะครับ

สวัสดีครับ tawantok
ก็เป็นเรื่องจริงในบางอย่างเท่านั้นครับที่ท่านออกความเห็นมา   อย่างเช่นเส้นทางมีมานานก่อนที่ผมจะเข้าแล้ว
เป็นทางที่บริษัทใหญ่บริษัทหนึ่งรับสัมปทาน ซึ่งมีโกทุ๊ยเป็นผู้จัดการปางไม้  ดูแลและตีตราไม้ตั้งแต่เขาเเดน เขาเรียงผา
ห้วยทิมอ ไปจนถึงบ้องตี้ แม่น้ำเลาะ    ได้สัมปทานทำไม้ 15 ปี แต่ตัดอยู่ไม่กี่ปีไม้ก็หมดครับ 
        มาจนถึงปี 2526 เสธหนั่น  เป็น รมต.เกษตร จึงสั่งปิดป่า  ส่วนพื้นที่ทุ่งมัสย่อ  ได้ทำเป็นที่จัดสรรทำกินให้กับ
ทหารผ่านศึก 
ขอบคุณมากที่ท้วงติงมา   ลองย้อนกลับไปให้ท่านที่กล่าวลำดับเหตุการใหม่ครับ

ผมเคยอ่านหนังสือชุดย้อนรอยไพร... ของคุณเปลว ปัทมา... เจอตอนเที่ยวแถวนี้แหละครับ... เจอชื่อโกทุ้ยในเนื้อเรื่องด้วยครับ...

กล่าวได้ถูกต้องแล้วครับ   โกทุ๊ยแกเป็นเพื่อนสนิทสนมและให้ความเคารพกับอาก๊กเป็นอย่างมาก
และอาก๊กก็เป็นผู้ที่แนะนำให้ผมรู้จักกับโกทุ๊ย จนผมแอบเอาชื่อไปอ้างเพื่อจะได้เข้าป่าในก็หลายครั้งอยู่ 

พระอาจารย์ก๊ก  ถ่ายกันที่ห้วยทิมอ  

[JUNGLE]

กล่าวได้ถูกต้องแล้วครับ   โกทุ๊ยแกเป็นเพื่อนสนิทสนมและให้ความเคารพกับอาก๊กเป็นอย่างมาก
และอาก๊กก็เป็นผู้ที่แนะนำให้ผมรู้จักกับโกทุ๊ย จนผมแอบเอาชื่อไปอ้างเพื่อจะได้เข้าป่าในก็หลายครั้งอยู่ 

พระอาจารย์ก๊ก  ถ่ายกันที่ห้วยทิมอ   [/color]

ขอบคุณครับคุณลุง... ผมอ่านไปถึงตอนที่คณะนั่งหักซุ้มดูกวาง... แล้วเจอหมีมาอาละวาด... จนในที่สุดหมีพลัดตกเหวไป... ไม่ทราบว่าคุณลุงได้อยู่ในทริปนี้ด้วยหรือไม่ครับ...

[พรานบุญ หลงกรุง]

กล่าวได้ถูกต้องแล้วครับ   โกทุ๊ยแกเป็นเพื่อนสนิทสนมและให้ความเคารพกับอาก๊กเป็นอย่างมาก
และอาก๊กก็เป็นผู้ที่แนะนำให้ผมรู้จักกับโกทุ๊ย จนผมแอบเอาชื่อไปอ้างเพื่อจะได้เข้าป่าในก็หลายครั้งอยู่ 

พระอาจารย์ก๊ก  ถ่ายกันที่ห้วยทิมอ   [/color]

ขอบคุณครับคุณลุง... ผมอ่านไปถึงตอนที่คณะนั่งหักซุ้มดูกวาง... แล้วเจอหมีมาอาละวาด... จนในที่สุดหมีพลัดตกเหวไป... ไม่ทราบว่าคุณลุงได้อยู่ในทริปนี้ด้วยหรือไม่ครับ...

ครับคุณสุราษฎ์  ทองมาก (เปลว  ปัทมา) ท่องเที่ยวกันมานาน จนสังขารไม่อำนวย
จึงห่างๆกัน  นานๆจึงจะมาร่วมวงรำลึกกันครั้งหนึ่งครับ  ส่วนทริปที่กล่าวผมไม่ได้ไปครับ
งานนั้นไอ้เจ้าหนุ่ย  (คำนึง  สวามิภักดิ์)  เกือบไส้ไหลเพราะหมีควาย

[tawantok-รักในหลวง]

พอดีเพิ่งเปิดมาเจอกระทู้นี้  ปี2515 รูปแรกลุงพรานบุญ เข้าไปที่ทุ่งมะเซอย่อ ด้วยหรือครับ ช่วงนั้นยังไม่มีทางเข้าไปทำไม้เลยนะครับมีแต่ป่าล้วนสมัยนั้นพ่อเล่าให้ฟัง
มีสัตว์ป่าน่ากลัวเพียบเลยครับ พอดีผมเป็นลูกหลานของคนที่เคยไปบุกเบิกที่ทำกินที่นั่นนะครับ

สวัสดีครับ tawantok
ก็เป็นเรื่องจริงในบางอย่างเท่านั้นครับที่ท่านออกความเห็นมา   อย่างเช่นเส้นทางมีมานานก่อนที่ผมจะเข้าแล้ว
เป็นทางที่บริษัทใหญ่บริษัทหนึ่งรับสัมปทาน ซึ่งมีโกทุ๊ยเป็นผู้จัดการปางไม้  ดูแลและตีตราไม้ตั้งแต่ทุ่งมัสสะย่อ
เขาเเดน เขาเรียงผา  ห้วยทิมอ เขารวก เขาพลู ไปจนถึงบ้องตี้ เหมืองเตาดำ แม่น้ำเลาะ   
 ได้สัมปทานทำไม้ 15 ปี แต่ตัดอยู่ไม่กี่ปีไม้ก็หมดครับ 
        มาจนถึงปี 2526 เสธหนั่น  เป็น รมต.เกษตร จึงสั่งปิดป่า  ส่วนพื้นที่ทุ่งมัสย่อ  ได้ทำเป็นที่จัดสรรทำกินให้กับ
ทหารผ่านศึก 
ขอบคุณมากที่ท้วงติงมา   ลองย้อนกลับไปให้ท่านที่กล่าวลำดับเหตุการใหม่ครับ  และลองสอบถามท่านนั้นว่า
ในยุคนั้นเราเอารถข้ามแม่น้ำน้อยกันได้อย่างไร?  ยามน้ำหลากมา

ขอบคุณครับ สุดยอดเลยครับ

[พรานบุญ หลงกรุง]

ได้หมาลืมเก้ง  ........ ตอนที่.3
           หลักจากที่เราพักกินข้าวกัน  ก็เล่นเอาบ่ายสองโมงเห็นจะได้   ซึ่งพี่ใจแกเตรียมห่อข้าวเหนี่ยว
กับเนื้อกระทิงแห้งมาให้    มีเสียงใครบ่นว่าเนื้อมีกลิ่นตุๆอย่างไงชอบกล   ข้าพเจ้าจึงตอบไปว่า
                     เออกินไปเถอะ.....    อย่าไปชื่อจมูกมากนัก   เดี๋ยวจะไม่ได้กินของดี .
เราออกเดินทางกันต่อ    โดยตั้งเป้าหมายกันไว้ที่หนองพยอมสำหรับการท่องเที่ยวในคืนแรก
 แต่เราก็ต้องขึ้นเขาใหญ่ที่ขวางทางอยู่ข้างหน้า  บ่ายห้าโมงกว่าๆลงจากเขาขวาง
                     แลเห็นควันไฟลอยอ้อยอิ่งรอดทิวไม้ขึ้นมาได้แต่ไกล    เข้าใจว่าน่าจะมีใครพัก
อยู่ที่หนองพะยอมเป็นแน่   ลงจากเขาเดินไปอีกสักพักก็เข้าสู่หนองพยอม
                      สี่สหายกัลยามิตรของเราพร้อมหน้ากันอยู่ที่นี่เอง   ต่างก็แสดงความดีใจกันไม่น้อย
ตามประสาคนที่คุ้นเคยกัน   ข้าพเจ้าล้วงเอาแม่โขงจากเป้ที่เตรียมมาออกรินแบ่งกันเป็นการ
แสดงความดีใจ   ผู้ใหญ่มากแกบอกว่าคืนนี้เราพักกันที่นี่ก็แล้วกันเพราะแกได้โชคได้ลาภมาก้อนโต
 แกจึงสั่งให้พี่ส่งทำร้านย่างเนื้อขึ้นเพื่อรมควันเนื้อ  เป็นการถนอมอาหารตามแบบฉบับบ้านป่าบ้านเขา
                    ตะวันใกล้ชิงพลบเสียงมีใครเดินบ่น พรึมพรัมเข้ามาที่หนองแห่งนี้  ไอ้เจ้ากระเหรี่ยงผิว
พร้อมกับพวกอีกสองคนจากแควน้อยนั่นเอง  ขึ้นมาตีผึ้งกัน  ป่าแห่งนี้มีต้นผึ้ง(ต้นยวน)อยู่หลายต้น 
ด้วยความคุ้นเคยกันจึงเรียกให้พักดื่มกินกันก่อน    ซึ่งเป็นการแสดงอัธยาศัยที่ดีต่อกัน   เราจะหามิตร
ไมตรีเช่นนี้ไม่ได้อีกแล้วนอกจากในป่าดง 
              การพูดคุยกันในคืนนั้นนอกจากเรื่องสารทุกข์สุกดิบแล้ว   สิ่งที่ขาดเสียไม่ได้คือเรื่อง
สัปดี้สีสัปดล    การพูดคุยกันในคืนนั้นออกรสชาดดียิ่งนัก   
            ดึกมากแล้วเหล่าพรานจากแควน้อยดื่มเข้าไปมากเสียงลิ้นไก่ชักจะสั้น   จึงแยกย้ายกันไปนอน 
ข้าพเจ้าจึงเติมฟืนท่อนใหญ่เข้าไปอีก    เราหลับกันไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบฟืนเริ่มมอดเหลือแต่ถ่านแดงๆ
           ทันใดนั้นผู้ใหญ่มากเอื้อมมือมาบีบแขนข้าพเจ้าๆ บีบตอบกลับทันทีเป็นการเข้าใจรหัสป่ากัน 
 แกกระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า ........   
                                                         
                                                            “เสือเข้า”

โปรดติดตามตอนที่.๔ (ตอนจบ) 
  พรานบุญ  ชุมไพร   
  ๑๔ กค.  ๒๕๕๓

[pok3344]

เหมือนดูหนังเลยครับลุงกำลังมัน.... โปรดติดตามตอนต่อไป

[สหายแป๋ง คนดง]

   กราบพระคุณครับท่านผู้อาวุโส  หมดโอกาสที่จะได้สัมผัสกับบรรยากาศอันแท้จริง  ขออนุญาตอิงเรื่องเล่าจากท่านแล้วจินตนาการเอาครับผม

[พรานบุญ หลงกรุง]

  กราบพระคุณครับท่านผู้อาวุโส  หมดโอกาสที่จะได้สัมผัสกับบรรยากาศอันแท้จริง  ขออนุญาตอิงเรื่องเล่าจากท่านแล้วจินตนาการเอาครับผม

สหายแป๋งเอ๋ย ....
จงอย่าท้อแท้ต่อสังขาร   คราวใดเรายอมแพ้  มันจะเป็นนายเราทันที่
เอาไว้หมดฝนเดินสบายๆ เราไปทดสอบสังขารกันกดให้มันเป็นทาสรับใช้เราให้ได้
ไม่ยากครับเหนื่อยเมื่อใดก็พักเมื่อนั้น หายเหนื่อยแล้วก็ไปกันต่อ

[จอยฮันเตอร์]

งอนท่านผู้อาวุโสแล้ว มาทีละนิดๆ

[พรานบุญ หลงกรุง]

งอนท่านผู้อาวุโสแล้ว มาทีละนิดๆ

เห็นใจเถิดขอรับ
กว่าจะพิมพ์ได้แต่ละบรรทัดจิ้มผิดแป้น  ผิดรูก็หลายครั้ง  จิ้มผิดจิ้มถูกมันอยู่นั่นแล้ว

[บ้านชายหาด]

อาพรานบุญ ชุมไพรเขียนได้บรรยากาศมากครับ....รอตอนสุดท้ายครับ...