ตั้งแต่ลาวแตกผมยังไม่เคยได้กลับไปเยือนถิ่นเก่าเลยครับน้านรินทร์ ที่ไปส่วนใหญ่หลังๆจะไปเวียงจันทร์ครับ
อาแป๋งพูดถึงเมืองลาว ทำให้ผมนึกถึงไม่หาย
เคยมีเพื่อนชวนไปทำ รีสอร์ทที่สะหวันนาเขต เป็นของฝรั่งเขาไปลงทุนกับคนไทย
จ้างวิศวกรคนไทย ไปควบคุมงาน ตอนหลังมีปัญหาเรื่องป่าไม้เสียก่อนเลยล้มโปรเจ็คไป
ผมไปอยู่มาเกือบเดือน เหมือนขึ้นสวรรค์เลยจริงๆอา ผู้คน รอยยิ้ม ป่าไม้ ธรรมชาติ อาหารการกิน วัฒนธรรม ล้วนแต่สวยงามไปหมด
อยากมีเมียลาวเก็บไว้เมืองลาวด้วยซักคน แต่กฏหมายเรื่องนี้รุ่นแรงมากเลยไม่เอาดีกว่าอาจโดนเมียไทยเล่นเอา
บ้านย่าผมมีลำใยอยู่ 4-5 ต้นลูกไม่ค่อยดกแต่ใหญ่มากครับ เกือบเท่าลูกปิงปอง
เมื่อตอนผมอยู่น่าหนาวแปดโมงเช้าหมอกยังจัด ระยะ 5-10 เมตรแยกไม่ออกว่าพระหรือฆราวาส
อยากเมียลาวต้องทำให้เขายอมรับว่าเราดูแลเขาได้ หลานชายผมไปอยู่ปากเซเกือบ 20 ปีมีเมียลาว
เรียบร้อย แรกๆขายโทรทัศน์-ตู้เย็น ปัจจุบันเป็นเจ้าของโรงเลื่อยที่ลาวไปแล้ว
