ผมว่า ไม่ปรกติแล้ว เสียงพี่แกบอก ขวาเฮ้ย สามสิบเมตร... ผมหันไปมอง เฮ้ย...
จงอางสายอีสานลายพร้อยเลยครับ สี่เมตรไม่ขาดแน่กำลังเลื้อยมาทางกลุ่มผม ไอ้นักวิชาเกินยังก้มหน้าก้มตาถ่ายรูปผีเสื้ออยู่
นิ่งๆไว้เดี๋ยวมันไปเอง นิ่งไม่ไหวติงทั้งคู่...
เวรซ้ำกรรมซัด นักวิชาเกินตัวดี เงยหน้าขึ้นจากการถ่ายภาพพร้อมพูดว่า ไปพี่ ไปต่อ พร้อมหันหน้าไปทางไอ้ยาวพอดี...
นิ่งๆไว้คุ.... พี่แกพูดไม่ทันจบประโยค ไอ้เวรนั่น วิ่งกลับทันทีทิ้งเอกสารไว้ตรงนั้นแมร้งไม่ยอมทิ้งกล้อง เกิดอะไรขึ้นล่ะครับ นิสัยจงอางมันขี้สงสัยอยู่แล้ว พอเห็นไอ้เวรนั่นวิ่งมันก็ไล่สิครับ แต่มันดันไม่ไล่ไอ้เวรนั่นมันไล่ผมกะพี่สองคนที่อยู่ใกล้ๆ จะอยู่ทำไมล่ะครับ วิ่งขึ้นต้นไม้เลย สูงห้าเมตรไม่มีกิ่งก้านด้านล่างเลย ขึ้นไปนั่งเป็นลิงอยู่บนนั้นอยู่ชั่วโมงกว่าๆไอ้เวรนั่นก็เฝ้าไม่ไปไหนอีก จนผมทนไม่ไหว พูดขึ้นว่า พี่ ผมยิงนะ อ่าวไอ้เชี่ยกูนึกว่ามึงจะยิงตั้งนานแล้ว มึงทำอะไรอยู่ ปืนก็สะพายอยู่นั่น กำ
ผมก็ปลดเซฟ ขึ้นลำ เล็ง เหนี่ยวไก ตู้มมมม หัวสะบัดไปเลย ดิ้นบิดอยู่สองสามนาที ผมลงไปดู ตายสนิท โอโอบัคเม็ดเดียวตัดกระดูกก้านคอพอดี เอากลับฐานด้วย มาถึงฐานไอ้นักวิชาเกินเวรนั้นนั่งบ้งเบ้งอยู่ ลูกน้องก็กำลังจะขึ้นไปตาม เห็นว่าไปนานไม่ยอมกลับ พี่แกเห็นหน้าเท่านั้น ลูกถีบก็บินเข้าหลังไอ้นักวิชาเกินทันที ด่าซะเสียหมาเลย...
สรุปวันนั้น หมดเหล้าไปสามขวด ย่างจงอาง ต้ม ผัดเผ็ดกินกันไม่หวาดไม่ไหว สี่เมตรนิดๆ
