พอซักพักเด็กที่บ่อเดินมาบอก พี่ไอ้หัวแดงๆพลุบๆโหล่ๆ ในนาข้าว
ผมเอาลูกซองเดินตามมัน มันก็เดินหนี ว่าจะเดินให้ใด้ระยะปืน มันก็เดินหนีไปเรื่อย
เอาไงดีพี่เอยิงไม่ได้มันอยู่ไกล
พรานเอว่า.....เอางี้มึงไม่ต้องไปเดินตามมันแล้ว มึงไปดูซิมันอยูตรงไหน
แล้วมึงเอาไอ้นี้ไป ไกลแค่ไหนก็ไม่กลัวแล้ว ให้ขึ้นกล้องอย่างเดียว ตายแน่นอน
พรานเอพูดยันไม่ทันขาดคำ แบตโทรศัพท์ผมก็หมด
เรื่องรางคงต้องจบเพียงเท่านี้รูปภาพหมดแล้ว บรรยายไม่ถูก ต้องขอจบการรายงานเพี่ยงเท่านี้
ที่เหลื่อเป็นเรื่องของ
ลูกผู้ชายรถโฟลวิล สุราอาหาร ปืน ประสพการณ์ชีวิตกลางแจ้ง ล้วนๆเล่าเมื่อไรก็ฟังกันไม่เบื่อจริงๆ
เวลาล้านผันผ่านรวดเร็วเพียงชั่วอึดใจ ข้าพเจ้าพบตัวเองนั่งดืมกินอยู่ทามกลางแสงจันทร์และดวงดาว
เสียงพูดคุยเรื่องราวประสพการณ์ยังถูกถ่ายทอดต่อ ชนรุ่นหลังต่อไป
ความสามารถด้าน ป่าด้านปืนกระผมคงสู้พรานเอไม่ได้แน่
แต่ในขณะนี้เวลานี้ผมคิดว่าความสามารถด้านสุราพรานเอสู้ผมไม่ได้แน่นอนครับ
รับรองความสามารถโดยกระผม
นรินทร์ พ่อครัวเมืองสุพรรณ
