เรื่องกลัวผี ..เป็นเรื่องเล่าไม่รู้จบ และยากที่จะขจัดออกได้จริงๆ
จะบอกว่าเป็นเทคนิคและวิธีคิดที่ให้ลืมหรือเลิกกลัว คงเป็นเรื่องของแต่ละคน
ผมคนหนึ่งที่กลัวผี ตั้งแต่เด็กๆ เพราะชอบจินตนาการ อยู่ในห้องนอนเล็กๆมืดๆ
จินตนาการเอา เป็นนอนไม่หลับเหมือนกัน เดินผ่านสวนดึกๆ ถือก้อนหินเป็นเพื่อนทุกที
ผ่านจุดที่มีคนตายก็ชอบจินตนาการต่อ โดยเฉพาะบนต้นไม้..ผีชอบขย่มกิ่งไม้..
พอโตมา เลยพยายามหาข้อมูลแบบวิทยาศาสตร์มาหักลบ เช่น ถ้าผีมีจริง
ทำไม? คนที่ถูกกระทำไม่มากระทำคนที่ทำเขา , ช้างม้าวัวควายก็เป็นสัตว์
คนก็เป็นสัตว์ ทำไม? สัตว์เหล่านั่นไม่น่ากลัวหรือที่คนรังแกหรือฆ่าเขา
ทำไม? เราต้องกลัวผีเมื่อเราอยู่ในที่มืดและจะกลัวเมื่ออยู่ในที่แคบๆ
จริงๆคือ เพราะเรามองไม่เห็นอะไร?ใช่ไหม? ตอนเรียนวิชาสัมมนา ก็เอาเรื่อง
ผีในมุมมองของฟิสิกส์ ไปนำเสนอหน้าห้องเสียเลย
บางครั้งยังคิดเลยว่า ถ้าเป็นกลางวัน กลางสนามฟุตบอล ผีมาเราคงจะไม่กลัว..
ตอนนี้ดีขึ้น แต่ไม่หายขาด 100% จะกลัวเมื่อเผลอจินตนาการอีก .. แต่เดียวนี้กลับระแวงคนมากกว่าผี...
อีกกรณีหนึ่ง ..กลัวต้องเข้าหา แล้วจะหายกลัว ตัวอย่างนี้ ..เกิดกับน้องสาวผมเอง
เขากลัวยิ่งกว่าผมอีก หนังผีในทีวีตอนเด็กๆ ยังไม่กล้าดูเลย แต่หลังจากสอบติดคณะแพทย์
กลายเป็นเรื่องปกติไปเลย..