โตมาจนป่านนี้ผมไม่เคยเชื่อเรื่องผี แต่มาเจอกับสิ่งที่วิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้ตอนนอนอยู่โรงพยาบาลระนองเมื่อปี ๒๕๔๙
ผมเลยไม่มั่นใจแล้วว่าในโลกนี้ใช่จะมีแต่เรา
พรันพรือบ้างนิ เล่าให้ฟังมั่งสิครับพี่
ก่อนสงกรานต์ ปี๒๕๔๙ ผมได้ตกลงรับงานส่วนตัวงานหนึ่งให้ลูกค้าที่มาติดต่อให้ผมช่วยเพราะหาคนที่รู้ระบบนั้นไม่มีแล้วในราคาเลขหกหลักเลยทีเดียวแต่ต้องไปทำช่วงสงกรานต์เพราะโรงงานจะหยุดเฉพาะเวลานั้น
ผมตกปากรับคำเพราะคิดว่าทำเสร็จแล้วหยุดทีหลังก็ได้ ตอนนั้นแฟนผมรับราชการอยู่ที่ ระนอง ปกติผมขับรถไปหาเดือนละครั้งและไป-กลับมาหลายรอบแล้ว
เมื่อถึงเวลาทำงานผมก็ลงมือทำและ่มันเสร็จทันเวลาด้วยงานก็ โหด หิน น่าดู
ผมได้เวลาพักและคิดว่าจะกลับไปเที่ยวระนองแช่น้ำร้อนให้สบายใจสักหลายๆวัน วันนั้นเป็นวันศุกร์ ที่ออฟฟิสเรามีข่าวดีได้โปรเจคใหม่อะไรจำไม่ได้เจ้านายเอาเบียร์มาฉลองผมดื่มไปกระป๋องเดียวแล้วขอกลับก่อนห้าโมง มาถึงบ้าน อาบน้ำเตรียมตัวออกไประนอง แต่ก่อนไปผมทำธุระต่างจนหมด เช่น ไปจ่ายค่าบิลต่างๆตามห้างจนเวลาประมาณสองทุ่มผมจึงเริ่มเดินทางออกจากชลบุรีโดยขับรถไปคนเดียวเพราะเด็กๆล่วงหน้าลงไปตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว
ผมขับรถไปตามเส้นทางสายเอเชีย ซึ่งผมก็ขับประจำ มาปีละหลายรอบ เส้นทางที่ผมไประนองก็เช่นเคยไปตามถนนเอเชียถึงสี่แยกปฐมพรแล้วเลี้ยวขวาไประนอง
ผมขับมาอย่างสดชื่นสาบานได้ผม ไม่เมา ไม่ง่วง ไม่ซึมอะไรเลย ถึง ปั๊ม ปตท ปั๊มสุดท้ายก่อนถึงสี่แยกปฐมพร ผมแวะจอดเติมน้ำมัน ล้างหน้าตา ยกนาฬิกาขึ้นมาดูมันบอกเวลาตีสี่ครึ่ง กำลังจะกดโทรศัพย์ไปหาแฟนพอดี คิดอีกทีอย่าดีกว่า ดึกป่านนี้อากาศน่านอน ผมไม่อยากรบกวนเอาไว้เซอร์ไพรซ์ตอนเช้าดีกว่า เลยไม่โทรขับรถต่อ
ถึงสี่แยกปฐมพรเลี้ยวขวาตรงไประนองได้มานิดเดียวผ่าน รพ ทหารค่ายชุมพรเขตอุดมศักดิ์มานิดหน่อย
ผมมองออกไปหน้ารถ มันเกิดอะไรขึ้นกระจกรถผมทำไมมันแตกร้าวทั้งแผ่น คอนโซลหน้ารถยุบเข้ามาล้อมตัวผม ผมมองไปรอบๆสำรวจภายในรถ ผมคิดว่ามันต้องเกิดอะไรขึ้นกับผม รถผมชนเข้ากับอะไรแน่ๆ แต่ผมยังไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีความเจ็บปวดไดๆ ผมเริ่มตกใจทบทวนและถามตัวเองว่าชื่ออะไร มาจากไหน เป็นใคร ผมจำได้หมดดีใจมาก ว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงแน่ๆ สักครู่มีใครไม่รู้ก้มหน้ามาถามว่า มีเบอร์ใครไม๊ ญาติ แฟน อะไรก็ได้ ผมจำเบอร์แฟนได้ผมบอกเขาไป และมีโทรศัพย์จ่อมาที่ปากผม เสียงแฟนนั่นเองถามผมว่าเป็นอะไรไม๊ ผมตอบว่า สงสัยรถจะชนกันไม่ต้องห่วงผมไม่เป็นอะไร หลังจากนั้นผมก็เหมือนถูกชักปลั๊กทันที
ผมรู้สึกตัวตอนสายๆแขนขาตัวเองมีเฝือกผ้าต่างพันเต็มไปหมด และความเจ็บปวดเริ่มแสดงออกมาผมตะโกนด่าหมอลั่นไปหมดว่าทำไมไม่มีใครทำอะไรบ้างทั้งที่ผมสภาพแลลนั้น มารู้ทีหลังๆจากนั้นว่าคนที่เจอมาหนักเขาจะเข้าเฝือกรอไว้ทำวันหลังทำเลยไม่ได้
ผลเสียหายที่เกิดกับร่างกายคือ ข้อมือซ้ายหลุดจากเบ้า แขนขวาหักกระดูกสองท่อนหักหมด ขาขวาหลุดจากเบ้า หน้ามีแผลเป็นทางยาว ทุกวันนี้เหล็กสองเส้นยังอยู่ที่แขนผมๆนอนที่ รพ ประจำจังหวัดชุมพรเดือนครึ่งและขอไปนอนต่อที่ รพ ระนอง อีกเดือนครึ่งเพราะอยู่ใกล้ที่ทำงานแฟน ที่ รพ ระนองนี่แหละที่ผมเจอเรื่องประหลาด
ปล ต่อภาคสองนะ
