ตามธรรมดาของชาวอีสาน... ที่จะเก็บข้าวไว้กินในรูปแบบของข้าวเปลือก... เพราะสามารถป้องกันปัญหาเรื่องมอดเจาะข้าวสารได้... ที่บ้านผมก็เช่นกัน... หลังจากทำนาเสร็จ... คนที่ทำนาให้ก็จะแบ่งข้าวให้... ทั่วๆ ไปเขาแบ่งกันครึ่งต่อครึ่ง... แต่ที่บ้านผมแบ่งมาแค่พอกิน... เหลือไว้ให้คนทำนาได้กินได้ขายบ้าง... ปีที่แล้วแบ่งมา ๓๐๐ ถัง... แยกเป็นข้าวเหนียวกับข้าวจ้าวอย่างละครึ่ง... ใส่ไว้ในกระสอบพลาสติกที่เคยใส่น้ำตาลกระสอบละสองถัง... เพื่อสะดวกในการนำไปสีเป็นข้าวสาร... เวลาญาติพี่น้องจากต่างจังหวัดมาเยี่ยม... ก็จะสีข้าวสารไว้เป็นของฝากที่ถูกใจคนรับ...
...ปกติบ้านผมไม่มีคนอยู่ในตอนกลางวัน... เพราะแม่, ตัวผม, ภรรยาผม, รับราชการครู... น้องสาวผมก็เป็นพนักงานราชการในโรงเรียนอีกแห่งหนึ่ง... น้องชายกับน้องสะใภ้ทำงาน อบต. สรุปคือ... ตอนกลางวันจะมีกุญแจเฝ้าบ้าน+ญาติพี่น้องข้างๆ บ้านคอยดูแลคนผ่านไปผ่านมา...
...เข้าพรรษานี้ก็จะเอาข้าวลงมาสีเตรียมไว้ฝากญาติๆ ก็ไปเปิดยุ้งฉางเพื่อจะยกกระสอบข้าวลง... พอเปิดออกมาก็ถึงกับตะลึง... เพราะเหลือข้าวเท่าที่เห็น... คือเหลือข้าวจ้าวกับข้าวเหนียวอย่าละสองกระสอบ... ที่ว่างที่เหลือ... เคยมีข้าวกองอยู่เต็ม... แม่ผมถึงกับร้องไห้โฮ... เจ็บใจและสงสารแม่มากเลยครับ...
ไม่รู้ว่ามันมายกไปตั้งแต่เมื่อไหร่... แต่ที่แน่ๆ เปิดยุ้งเอาข้าวลงมาสีครั้งล่าสุดก็ราวๆ เดือนที่แล้ว... ข้าวยังอยู่เต็ม...
