หนังสือ/ภาพยนตร์ เด็กดู(สนุก)ดี ผู้ใหญ่ดูได้ (ความรู้)

[bluebunny รักในหลวง]

สำหรับในแง่การทำภาพยนตร์ ก็ต้องชมว่า ถ่ายทำออกมาใช้ได้ทีเดียว แม้ special effect จะดูเก่าๆ ไปหน่อย (ก็อย่างว่า ภาพยนตร์ทำยุค 1980) แต่การทำฉากทำได้สวยและหลายอย่างยังใช้ของจริงผลิต เช่น ฉากเขาวงกตตอนแรก ก็ขนกิ่งไม้มาวางจริงๆ เอากากเพชรมาโรยให้ดูระยิบระยับ เหมือนมีน้ำค้าง การตัดต่อก็ทำงานร่วมกับผู้กำกับได้ดี เพราะฉากแต่ละฉากหากตัดต่อไม่ดีจะยิ่งงงว่าตกลงเมื่อกี้ตกหลุมแล้วทำไมไปโผล่ตรงโน้นตรงนี้   

ส่วนตัวหุ่นก๊อบบลินก็ทำได้ดี คือดูน่าเกลียดแต่ก็ตลก ตรงกับแนวของภาพยนตร์ที่ต้องการให้ดูเป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับเวทย์มนตร์ดูลึกลับแต่ไม่ได้ดูน่ากลัวเป็นหนังผีมีปีศาจชั่วร้าย ในเรื่องนี้ไม่มีเลือดนะคะ สังเกตดีๆ ไม่มีการแทงกันด้วย มีแต่เอาหอกที่มีปลายเป็นสัตว์ประหลาดไล่งับกัน หรือเอาหินไล่ทุบกัน ดังนั้น จึงผ่าน Q/C ให้เด็กๆ ดูได้แน่นอนค่ะ 

สำหรับการแสดง นางเอกก็เล่นได้ดีสมเหตุผลกับบท แม้บางช่วงจะไม่สามารถดึงอารมณ์คนดูได้อย่างตลอด และยังไม่เห็นพัฒนาการของตัวละครจากเด็กเป็นผู้ใหญ่ชัดเจนนัก (ลองเทียบกับดาราเด็กแบบ Dakota Fanning ดูนะคะ รายนั้นเข้าฉากทีไร ต่อให้ไม่พูดอะไรคนดูก็จับตาโดยไม่รู้ตัว) แต่หลายตอนก็ทำได้ดี เช่นตอนที่สาปให้ปีศาจมาเอาตัวน้องชายไป ไม่นับว่าหน้าตานางเอกก็น่ารักใช้ได้ พอให้แต่งเป็นเจ้าหญิงแล้ว พระราชาก๊อบบลินอยากให้อยู่เป็นราชินีแทนปล่อยกลับไปบนโลก 

ฉากที่ทำได้ดีเป็นพิเศษคือฉากตอนที่นางเอกสูญเสียความทรงจำชั่วคราวแล้วหลุดกลับไปในกองขยะ-ห้องตัวเองที่มียายแก่พยายามเอาตุ๊กตามายื่นให้เพื่อให้นางเอกลืมไปช่วยน้อง ฉากนี้กำกับดีทั้งนางเอกทั้งหุ่นยายแก่ เพราะได้อารมณ์ให้คนดูลุ้นเหมือนกันว่า ตกลงจะจำได้ไหม ฉากที่นางเอกจำได้และโยนของเล่นทิ้งบอกว่า "ทั้งหมดนี้ก็ขยะทั้งนั้น !"  ก็แสดงให้เห็นว่า นางเอกในตอนนี้ เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ เลิกยึดติดกับของเล่น ต่างจากตอนแรกที่นางเอกโกรธที่มีคนเอาตุ๊กตาหมีของตัวเองไปให้น้องชาย 

[bluebunny รักในหลวง]

ส่วนคุณพระเอก เดวิด โบวี่ ก็ต้องชมว่า แกก็ติสท์พอที่จะเล่นบทพระราชาก๊อบบลินในเรื่องนี้ ทำให้ภาพยนตร์ดูเก๋ดูเป็นศิลป์ขึ้น (ลองนึกว่าถ้าเอา Hugh Grant มาเล่นแทนแล้วอารมณ์จะเหมือนกันหรือเปล่านะคะ) และเพลงบางเพลงที่นำมาใช้ก็เพราะใช้ได้ เช่น When the world falls down ก็เพราะดีและมีโทนตัดพ้ออกหักที่ออกฝันๆ หลอนๆ หน่อยเข้ากับการค่อยๆ เปิดเผยความในใจของพระราชาก๊อบบลินที่ต้องการดึงตัวให้นางเอกอยู่ในโลกของเขา (จริงๆ ตั้งแต่พระเอกขู่ฮอกเกิ้ลว่าจะสาปให้ตัวเหม็น หากรู้ว่านางเอกไปหอมแก้มฮอกเกิลก็แสดงแล้วว่า พระเอกคงแอบปิ๊งนางเอกไปแล้ว เพราะออกจะเป็นการหึงพอควร) อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ดูจะขัดๆ หน่อยก็คือฉากให้พระเอกเต้นรำในปราสาท เพราะคนสร้างดันทำหุ่นก๊อบบลินมาตัวเล็กหมด แกก็เลยดูสูงปรี๊ดอยู่คนเดียว รวมทั้งช่างทำผมแต่งหน้าก็คงจะเก็บกดมาจากไหนสักแห่ง ถึงโหมสเปรย์กับอายแชโดว์เสียเต็มที่กับพระเอก (ดีนะที่แกไม่แสดงออกมาแล้วดูเกย์ ไม่งั้นแย่แน่นอน)  แต่กระนั้นแฟชั่นหัวฟูอายแชโดว์ก็ฮิตระเบิดในกลุ่มวัยรุ่นญี่ปุ่น (แม้จะทำยอดฉายไม่ดีทั่วโลก) โดยในยุคนั้น แทบไม่มีวงดนตรีร็อคญี่ปุ่นคนไหนไม่พยายามทำผมทำหน้าเหมือนเดวิด โบวี่ในเรื่องนี้ 

ฉากการเต้นรำก็เป็นฉากที่ทำได้ดี สีหน้าของพระเอกก็ทำให้ดูไม่เป็นมิวสิควีดีโอธรรมดา (มีทั้งเยาะเย้ย หลงรัก แกล้ง ฯลฯ) ฉากหรือเสื้อผ้าก็ทำได้ละเอียดปราณีต (เอาแรงบันดาลใจมาจากงานคาร์นิวัลเวนิซที่ใส่หน้ากากแนวนี้) การใช้หน้ากากก็ชวยการเล่าเรื่องแบบไม่ต้องพูดว่า เป็นการเปิดเผยตัวเองของพระเอกทีละน้อยต่อนางเอก (จะว่าไปภาพยนตร์เรื่องนี้ ที่ขายดีกับผู้ชายก็คงเพราะตรงกับอารมณ์แอบฝันว่า อยากมีสาวสวยน่ารักหลงมาในโลกของตัวเอง ให้แกล้งเล่น หยอกเล่น มั๊งคะ  )

การให้นางเอกไม่ใส่หน้ากากคนเดียวก็เพื่อแสดงว่า เธอเป็นคนจริงๆ และเป็นคนที่เปิดเผยด้วย ไม่เหมือนคนอื่นๆ ในงานเลี้ยงที่อาจเป็นแค่วิญญาณหรือจินตนาการที่เสแสร้ง ชุดนางเอกก็ชุดเดียวกับตุ๊กตาหีบเพลงของเธอในห้องนอนในฉากแรกๆ เป็นการแสดงความปราณีตของคนทำเซ็ตและผู้กำกับ ส่วนการที่ทำให้เป็นชุดเหมือนชุดแต่งงานก็ดี เหมือนเป็นการแสดงให้เห็นว่านางเอกโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆ แล้ว ไม่ได้ต้องการความฝันเป็นเจ้าหญิงได้แต่งงานกับเจ้าชายอีกแล้ว  แต่สนใจโลกความเป็นจริง และการนำน้องชายกลับไปโลกมนุษย์มากกว่า

[bluebunny รักในหลวง]

ในส่วนของอิทธิพลของภาพยนตร์  ก็อย่างที่คุยไปแล้วนะคะ นอกจากจะทำให้เด็กวัยรุ่นญี่ปุ่นผู้ชายอยากเป็นเดวิด โบวี่แล้ว ก็ทำให้เด็กวัยรุ่นผู้หญิงเห่อแฟชั่นเสื้อแขนกระปุก กระโปรงสุ่ม ผมฟูแบบนางเอกพอควร (ลองไปเปิดหนังสือการ์ตูนวัยรุ่นผู้หญิงของญี่ปุ่นในช่วงปี 80-90 ดูสิคะ นางเอกพระเอก พอมีบทต้องแต่งตัวออกงานกันหน่อย ก็วาดออกแนวนี้ประจำ) 

ในส่วนของในแง่ศิลปะ ภาพยนตร์เรื่องนี้เด่นที่สุดในเรื่องของการทำหุ่นและการชักหุ่น ไม่เสียชื่อ Jim Henson ที่ทำเจ้ากบ Kermit เพราะทำหุ่นได้ดูตลก น่าเอ็นดู แบบน่าเกลียดพร้อมๆ กัน และก็ยังมีหุ่นที่โครงสร้างแปลกๆ น่าจะทำยากชักยากหลายตัวมาโชว์ เพียงแต่ด้วยความที่เทคนิค special effect ด้อยไปหน่อย การแสดงร่วมกันของหุ่นกับนักแสดงบางช่วงเลยขัดๆ ไปหน่อย (ฉากนางเอกโยนหัวหุ่นนกสีแดงทิ้ง) 

อันที่จริงฉากเขาวงกตนี้ค่อนข้างเป็นเรื่องที่มีอยู่ในนิทาน นิยายของยุโรปมานานแล้ว เช่นเรื่อง เขาวงกตของมิโนทอร์ บนเกาะครีต ในตำนานกรีก เขาวงกตที่ในยุโรปโบราณมีการนำมาสร้างเพื่อใช้เดินจงกรม (?) เพื่อแทนประสบการณ์การไปแสวงบุญที่เยรูซาเล็มหรือศาสนสถานอื่นๆ จนกระทั่งมีการผลิตแป้นพิมพ์ ผลิตนสพ.ขาย และเริ่มมี section  ของเกมส์ เกมส์เขาวงกตถึงกลายมาเป็นเกมส์ให้คนเล่นฆ่าเวลาระหว่างอ่านนสพ.จบแล้วไม่มีอะไรทำ ดังนั้น จึงไม่แปลกที่มีการนำเขาวงกตมาทำเป็นนิทาน/ภาพยนตร์ 

สิ่งที่เด็กวัยรุ่น สิ่งที่น่าจะได้จากภาพยนตร์เรื่องนี้ คือ เรื่องของการเรียนรู้ที่จะรับผิดชอบในหน้าที่แล้วออกไป สำหรับผู้ใหญ่ นอกจากความสนุกสนานแล้ว ก็น่าจะได้หวนคิดถึงตอนเป็นวัยรุ่นของตัวเอง และอาจจะเหมือนกับซาร่าก็ได้ที่แม้จะออกจากเขาวงกตไปแล้ว แต่ก็ยังแอบคิดถึงเพื่อนในจินตนาการไม่ได้ 

[bluebunny รักในหลวง]

หุ่นก๊อบบลินค่ะ 

[bluebunny รักในหลวง]

การ์ตูนญี่ปุ่นทีได้แรงบันดาลใจจากภาพยนตร์ค่ะ