หนังสือ/ภาพยนตร์ เด็กดู(สนุก)ดี ผู้ใหญ่ดูได้ (ความรู้)

[bluebunny รักในหลวง]

ดิฉัน ตามอ่านเวปอวป.มานาน ก็เห็นสมาชิกหลายๆ ท่านมีลูกมีหลานวัยกำลังน่ารัก และก็เห็นหลายๆ ท่านชอบดู ชอบคุยวิจารณ์ภาพยนตร์กัน แต่กลับไม่ค่อยมีใครตั้งกระทู้พูดถึงหัวข้อกระทู้อะไรที่เกี่ยวกับเด็กที่เป็นลูกเป็นหลาน (นอกจากเอารูปลูกรูปหลานมาลง หรือพูดถึงเด็กๆ แบบสาวๆ เอ๊าะๆ ซึ่งอาจดูไม่ค่อยส่งเสริมสถาบันครอบครัวสักเท่าไร นอกจากจะหมายความว่าส่งเสริมลูกสาวและสถาบันครอบครัวคนอื่น) 

ดิฉันเป็นคนชอบดูภาพยนตร์ ชอบอ่านหนังสือ แล้วก็ชอบคุยถกกันกับคนอื่น ตามที่ได้รับการฝึกสั่งสอนมาจากครูบาอาจารย์ที่อักษรศาสตร์ แต่ดิฉันก็คิดว่า สามีก็อาจจะ(แอบ)เบื่อฟังดิฉันผู้เป็นภริยา คอยวิจารณ์ภาพยนตร์หนังสือต่างๆ ให้ฟัง พอๆ กับหลานๆ ที่ฟังจนรู้หมดแล้ว  ก็เลยเอาสิ่งที่เคยเห็นเคยสังเกตได้จากหนังสือและภาพยนตร์เด็กๆ หรือแนวครอบครัวมาแบ่งปันกับเพื่อนสมาชิกดีกว่า เผื่อใครที่โดนบังคับโดยปริยายจากลูกหลานให้ดู shrek สิบรอบแล้ว หรือดู Harry Potter แปดรอบ แล้ว จะได้พอมีแง่มุมอะไรใหม่ๆ ให้ไม่เบื่อกัน ดีไหมคะ 

ทั้งนี้ ต้องขอออกตัวไว้ด้วยว่า ไม่ใช่นักวิจารณ์อาชีพ แต่เป็นมือสมัครเล่น ทฤษฎีอะไรที่เรียนๆ เกี่ยวกับการวิเคราะห์งานวรรณกรรมและภาพยนตร์ (film + literature appreciation) มันก็นานมาแล้ว  บางอย่างอาจหลุดๆ ไป ลืมๆ ไปแล้ว ก็ต้องขออภัย แต่การดู การอ่าน ภาพยนตร์และหนังสือแนวเด็ก และครอบครัว อันที่จริงแล้วก็ไม่ต้องใช้อะไรมากนอกจากจินตนาการ กับความคิดนิดๆ หน่อย ๆ จริงไหมคะ 

[bluebunny รักในหลวง]

Harry Potter:

เรื่องแรกที่ขอเริ่มคือ Harry Potter ค่ะ เพราะเป็นหนังสือและภาพยนตร์ยอดฮิต ใครไม่ดู ก็โดนบังคับให้ดู ใครไม่อ่านก็โดนลูกหลานบังคับให้อ่าน แต่ Harry Potter มีอะไรมากกว่าที่คนทั่วไปคิด โดยจะขอพูดถึงหนัง/ภาพยนตร์ เป็นภาคๆ ไปนะคะ

Harry Potter and the Philosopher's (หรือ Sorcerer's) Stone

ภาคนี้ เป็นภาคแนะนำตัวของ Harry Potter ที่ทำให้เราเห็นโลกและกฎเกณฑ์ต่างๆ ของโลกเวทย์มนตร์ที่ขนานกับโลกมนุษย์ได้ เป็นการผจญภัยครั้งแรกที่สุดของ Harry Potter ในโรงเรียนเวทย์มนตร์ เป็นครั้งแรกที่ Harry เด็กผู้ชายที่ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจในโลกมนุษย์ พบว่าตัวเองมีเพื่อนในโลกเวทย์มนตร์ และเป็นคนพิเศษที่มีประวัติที่มาที่ไป

คุณค่าน่าคิดของเรื่องนี้ อยู่ตรงที่ JK Rowling ของแต่งหนังสือเล่มนี้ ต้องการแฝงแง่คิดของเรื่องการผูกมิตรกับเพื่อนใหม่และการเสียสละที่เพื่อนควรมีให้ต่อกัน (ดังจะเห็นได้จากในตอนท้ายของหนังสือ-ภาพยนตร์ ที่พูดถึงห้องกลไกที่ท้าทายให้แฮรี่และเพื่อนได้พิสูจน์ความกล้าหาญของตัวเอง) นอกจากนั้น หนังสือ-ภาพยนตร์ก็แสดงให้เด็ก/ผู้ใหญ่เห็นว่า คนแต่ละคนต่างก็มีความสามารถเฉพาะตัวที่ต่างกันออกไป เราไม่จำเป็นต้องเก่งทุกอย่าง โดยเพื่อนของเราก็อาจเก่งในสิ่งที่เราไม่เก่งก็ได้ เช่น การที่รอน วีสลี่ย์ เก่งหมากรุก และชนะแฮรี่ตลอด หรือเฮอร์ไมโอนี่เป็นเด็กที่เรียนเก่งตอบได้ทุกอย่างในทุกวิชา แต่แฮรี่เป็นคนเดียวที่ขี่ไม้กวาดได้ก่อนเพื่อน เป็นต้น นอกจากนั้น เรื่องในภาคนี้ก็พูดถึงความสามัคคีด้วยว่า ในเมื่อแต่ละคนเก่งคนละอย่าง วิธีเดียวที่จะทำอะไรได้ดีก็คือร่วมมือกัน ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ

นอกจากนั้น สำหรับผู้ใหญ่ เรื่องราวในตอนนี้พูดถึงการใช้ชีวิตให้คุ้มค่าด้วย โดย philosopher's หรือ sorcerer's stone ในท้องเรื่องคือหินวิเศษที่นำมาสกัดเป็นน้ำอมฤตทำให้ผู้ที่ดื่มสามารถอยู่อย่างอมตะได้ แม้ว่าจะเป็นชีวิตที่ไม่เต็มรูปแบบ (คือเหมือนเป็นแค่เสี้ยววิญญาณของตัวตนเดิมของตัวเอง) ตัววายร้ายของเรื่องคือ Voldemort ต้องการจะกลับมามีชีวิต มีอำนาจ แม้จะต้องอยู่อย่างครึ่งวิญญาณก็เอา เพื่อทำชั่วร้ายต่อไป นั้น เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีของคนที่ต้องการใช้ชีวิตเพื่อสนองตัณหาในด้านมืดของตนเอง ซึ่งการใช้ชีวิตแบบนี้ เป็นการใช้ชีวิตที่ไม่คุ้ม ตรงข้ามกับพ่อมด Nicholas Flemmel เจ้าของหินวิเศษ ที่ใช้ชีวิตแก่เฒ่าจนพอใจแล้วก็จึงทำลายหินวิเศษทิ้ง เพราะการอยู่ตลอดไปโดยไร้เป้าหมาย หรืออยู่ตลอดไปเพื่อสนองตัณหานั้น ไม่มีประโยชน์อะไร สู้การอยู่ต่อไปอย่างเป็นที่รัก อย่างกล้าหาญ และใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าไม่ได้

นอกจากนั้น ที่ดีที่สุดคือการแสดงให้เห็นว่า ความรักของแม่คือเวทย์มนตร์ที่ดีที่สุดที่คุ้มครองเด็กหรือคนๆ นึงได้ (แม้จะออกหวานแหววพอควร) แต่ก็น่าจะทำให้เด็กคนนึงที่อ่านหรือดูหนังหากหยุดคิด มั่นใจ ไม่ขลาดกลัวพ่อมดหมอผี พอกับที่จะทำให้ผู้ใหญ่ตระหนักถึงความรักของพ่อแม่ในอดีตของตน

สิ่งเดียวที่เสียดายคือภาพยนตร์ทำไม่ดีเท่าที่ควร เพราะเสียเวลากับการพยายามแนะนำทุกอย่างในโลกเวทย์มนตร์เกินไป และเด็กนักแสดงยังไม่อินกับบทมาก แต่ถ้าดูไปคิดไป จินตนาการไปก็สนุกพอใช้ได้ค่ะ 

[bluebunny รักในหลวง]

คั่นโฆษณา ด้วยรูปโปสเตอร์นะคะ

[Ro@d - รักในหลวง]

โอ้  ขอบคุณมากเลยครับ  เฉพาะ Harry Potter ติดงอม ตามเก็บ อ่านรวดหกตอน แล้วรอเล่มเจ็ด
ทำให้ กลายคนมีความฝัน แบบเป็นเด็ก ไปได้นาน ทีเดียว

ส่วนที่ทำเป็นภาพยนต์ ทีมพากษ์ ตีบทไม่แตก พากษ์ไม่ได้อารมณ์  ไม่ตรงอารมณ์  น่าเสียดาย น่าเสียดาย

จะติดตามอ่านบทวิจารณ์ต่อ นะครับ.

[bluebunny รักในหลวง]

Harry Potter and the Chamber of Secrets:

ในหนังสือภาค 2 นี้ ค่อนข้างจะเห็นได้ชัดว่า JK Rowling ค่อนข้างจะแน่ใจแล้วว่าจะเขียนเป็นซีรีส์ และจะให้หนังสือชุดแฮรี่ พอตเตอร์ทั้งหมดมีเรื่องราวมากกว่าเป็นแค่หนังสือเด็กธรรมดาๆ เพราะหนังสือเล่มนี้ต่างจากภาคแรกตรงที่ไม่ได้เขียนตามรูปแบบหนังสือเด็กทั่วๆ ไปที่เน้นผจญภัย ความสนุกสนาน และความตื่นเต้นของการค้นพบอะไรใหม่ๆ แล้ว แต่หนังสือเริ่มพูดถึงด้านมืดของจิตใจคนขึ้นมาแทน

 chamber of secrets ซึ่งแปลตรงตัวว่า ห้องแห่งความลับ ก็คือหัวใจของมนุษยน์นั้นเอง ตามท้องเรื่องในห้องแห่งความลับของโรงเรียนมีงูร้ายที่มีพ่อมดชั่วร้ายในอดีตลงคาถาไว้ให้ไล่ล่าสังหารเด็กที่เป็นลูกครึ่งมนุษย์-พ่อมด/แม่มด  ซึ่งเรื่องก็จบลงโดยแฮรี่สามารถเอาชนะงูร้ายนี้ด้วยความกล้าหาญได้ แม้จะมีความสงสัยว่าตัวเองโดยที่เป็นคนที่มีสายเลือดพ่อมดชั่วร้าย จะทำให้ตัวเองชั่วร้ายหรือไม่

ในแง่ของการเป็นหนังสือเด็กอ่าน ภาคนี้ ค่อนข้างน่ากลัวทีเดียว เพราะตัวละครตาย โดนสิงสถิตย์ มีผีเข้า มีการคุยกับผีเฝ้าตึก ฯลฯ แต่ในแง่ของสิ่งที่หนังสือจะสื่อ เรื่องนี้ถือเป็นหนังสือที่ดีมาก เพราะว่า เป็นการสอนให้เด็กรู้ว่า สิ่งที่เราเป็น อาทิ เป็นสายเลือดของใครที่เป็นคนไม่ดี ไม่ได้ทำให้เราเป็นคนไม่ดีโดยอัตโนมัติ แต่อยู่ที่การกระทำของเราที่จะเลือกเป็นคนดีหรือไม่ดีต่างหาก ดังจะเห็นได้จากตอนที่ครูใหญ่ของแฮรี่พูดถึงตอนที่แฮรี่เลือกไม่อยู่ในบ้าน slytherin ขออยู่บ้าน gryffindor เพราะกลัวว่าการไปเลือกอยู่ในบ้าน slytherin จะทำให้เป็นคนไม่ดีไปด้วย

นอกจากนั้น ในแง่สัญลักษณ์ตามคอนเซ็ปต์ฝรั่ง งูตามพระคัมภีร์ไบเบิลก็หมายถึงความชั่วร้าย การยั่วยวนของอำนาจด้านมืด การที่แฮรี่เอาชนะได้ก็เหมือนกับเป็นนัยของการเอาชนะความชั่วร้าย หรือการยั่วยวนของอำนาจด้านมืด ซึ่งนอกจากงูแล้ว เรื่องนี้ ยังสื่อออกมาจากไดอารี่ของ Voldemort ที่แฮรี่เขียนอะไรไปก็ตอบกลับมา แต่หลอกลวงโกหกเสียหมด

นอกจากนั้น เนื้อเรื่องให้แง่คิดเกี่ยวกับการที่เด็กวัยรุ่นอาจถูกล่อหลอกจากพวกหัวรุนแรงที่พูดจาอ่อนหวานแต่โกหกชั่วร้าย ถึงได้เขียนเรื่องว่า จินนี่ น้องสาวของรอน เพื่อนสนิทของแฮรี่ หลงเชื่อไดอารี่พูดได้ของ Voldemort จนกระทั่งถูกดูดวิญญาณออกจากร่าง กว่าจะรู้ตัวก็อ่อนแอมาก และยิ่งไม่บอกใคร ก็ยิ่งไม่มีใครรู้ หรือใครช่วยกำจัดไดอารี่ที่ว่าได้ เธอยิ่งแอบเอาไปทิ้ง ก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้าย จนท้ายที่สุด เธอก็แทบไม่มีเรี่ยวแรง และปีศาจในไดอารี่ก็ออกมาได้ ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตกเป็นเหยื่อของอุดมการณ์ ลัทธิ กลุ่มหัวรุนแรงต่างๆ ที่มอมเมาเหยื่อ แรกๆ เหยื่อก็จะถุกหลอกให้ไว้ใจ และเมื่อไว้ใจมากๆ เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังมากๆ ความเป็นตัวตนของเหยื่อก็จะไม่เหลือ และคนที่หลอกลวงก็สามารถจะทำอะไรก็ได้ เพราะกุมความลับของเหยื่อไว้แล้ว

ถ้าจะเอาอะไรไปสอนลูกหลานก็อาจเปรียบได้ว่า ไดอารี่ของจินนี่ หรือแฮรี่ในเรื่องนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับมิตรทางอินเตอร์เน็ต หรือคนแปลกหน้าที่ดูดี พูดจาดี ซึ่งก็ไม่ควรไว้ใจเล่าทุกอย่างให้ฟัง และไม่ควรปิดบังผู้ใหญ่ด้วยเมื่อรู้สึกอะไรไม่ชอบมาพากล

สำหรับผู้ใหญ่แล้ว เนื้อเรื่องแฝงแง่คิดเรื่องของการไม่รังเกียจ ไม่ตั้งอคติเหยียดสีผิว หรือเหยียดหยามใครจากชาติตระกูล นอกจากการสร้างตัวละครให้มาจากหลายฐานะสังคม หลายเชื้อชาติ (เท่าที่คนอังกฤษจะพอคิดได้ โดยดูจากสังคมอังฤษ)  JK Rowling ก็ต้องการให้เด็กๆ เข้าใจว่า การรังเกียจใครว่ามาจากชาติตระกูลไม่ดีก็เหมือนบอกว่าคนๆ นั้น เลือดสกปรก ซึ่งเป็นสิ่งที่หยาบคายชั่วร้าย เพราะทุกคนก็เป็นคนมีเลือดเนื้อเหมือนกัน และสำหรับผู้ใหญ่ ความผิดหวัง ความโกรธแค้น ไม่ได้อย่างใจในอดีตของตน ก็ไม่ควรเป็นสิ่งที่เราทิ้งไว้ให้แก่รุ่นน้อง รุ่นลูกรุ่นหลาน แบบพ่อมด Slytherin ที่สาปให้มีงูปีศาจในโรงเรียน หรือ แบบ Voldemort ที่จบไปแล้ว แต่ยังอุตส่าห์พยายามยุยงทิ้งปมไว้ให้สร้างความเสียหายอีก  เปรียบได้กับรุ่นพี่ช่างกลที่นิสัยไม่ดี และไม่ควรยุยงให้รุ่นน้องเกเรตาม เหมือนกับพ่อแม่เหมือนกันที่ไม่ชอบใครก็ไม่ควรยุให้ลูกหลานไม่ชอบด้วย จริงไหมคะ

[bluebunny รักในหลวง]

คั่นด้วยใบปิดภาพยนตร์นะคะ แล้วเดี๋ยวจะกลับมาเขียนใหม่ค่ะ อิอิ โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ 

[bluebunny รักในหลวง]

ขอบคุณค่า  ดีใจจัง ตอนแรกก็นึกว่าจะเก่าไปเสียแล้ว ... แต่เห็นว่าภาพยนตร์ก็น่าจะออกอีกไม่นาน รอไปรอมาเดี๋ยวจะเก่าไปอีกเลยเขียนดีกว่าค่า.. 



 

เฉพาะ Harry Potter ติดงอม ตามเก็บ อ่านรวดหกตอน แล้วรอเล่มเจ็ด
ทำให้ กลายคนมีความฝัน แบบเป็นเด็ก ไปได้นาน ทีเดียว

ส่วนที่ทำเป็นภาพยนต์ ทีมพากษ์ ตีบทไม่แตก พากษ์ไม่ได้อารมณ์  ไม่ตรงอารมณ์  น่าเสียดาย น่าเสียดาย

[Don Quixote]

อีกหน่อยคงมีคนหัวการค้าทำมิวเซียม แฮรี่ พอตเตอร์ เพื่อเก็บตงังค์และขายของที่ระลึกต่อๆ ไปครับ

ตอนนี้ที่ลอนดอนมีมิวเซียม เชอร์ล๊อก โฮลม์ อยู่ที่ถนนเบเกอร์จริงๆ ติดป้ายข้างหน้าว่าเลขที่ ๑๑๒ (ที่จริงห้องที่ทำไม่ใช่เลขที่ ๑๑๒ ถนนเบเกอร์) ข้างในแสดงข้าวของสร้างเลียบแบบของในหนังสือตอนต่างๆ และมีร้านอาหารด้วย เมนูอ้างอิงนิยาย เช่น พายของคนนั้นคนนี้ อาหารในตอนนั้นตอนนี้

[JUNGLE]

งั้นผมเสนอหนังสือเล่มนี้ครับ... อ่านแล้วประทับใจสุดๆ โดยเฉพาะคนที่มีอาชีพเป็นเรือจ้างเช่นผม... 

[bluebunny รักในหลวง]

ขอบคุณค่ะคุณ  Jungle ดีใจที่ได้ทราบว่าชอบหนังสือ โต๊ะโตะจังเหมือนกันเลยค่ะ

ดังนั้น ขอคั่น harry potter ไว้แป๊บนะคะ เดี๋ยวจะกลับมาใหม่ และขอคั่นโฆษณาด้วยโต๊ะโตะจัง..  ซึ่งเป็นหนังสือที่ดีมากๆ เล่มหนึ่งเลยค่ะ

งั้นผมเสนอหนังสือเล่มนี้ครับ... อ่านแล้วประทับใจสุดๆ โดยเฉพาะคนที่มีอาชีพเป็นเรือจ้างเช่นผม... 
]

[bluebunny รักในหลวง]

ดิฉันจำได้ว่า อ่านโต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่างครั้งแรกตอนประถมปลาย ก็จำได้ว่าไม่ค่อยจะชอบเท่าไร (ตอนนั้นติดโดราเอม่อนมากกว่า) แต่พอกลับมาอ่านหลังจากทิ้งไว้สักพักถึงเห็นว่าหนังสือเล่มนี้อ่านแล้วรู้สึกดี รู้สึกประทับใจ พอกลับไปอ่านหนที่สามตอนเรียนจบแล้ว ก็พบว่าได้อะไรมากขึ้นอีกกว่าตอนที่อ่านตอนเด็กๆ นับว่า เป็นหนังสือที่โตไปกับเราได้อีกเล่มหนึ่ง

โต๊ะโตะจังสำหรับดิฉันเป็นหนังสือที่ค่อนข้างจะอ่านง่าย อาจเพราะเป็นผู้หญิง และมุมมองของโต๊ะโตะจังก็เป็นมุมมองการเล่าเรื่องแบบเด็กผู้หญิง ความน่ารักของหนังสือเล่มนี้สำหรับดิฉัน คือ นอกจากเป็นการเล่าเรื่องจากมุมมองไร้เดียงสาของเด็กๆ แล้ว ก็คือเป็นการแสดงถึงความอ่อนโยนในจิตใจและโลกส่วนตัวของเด็กด้วย 

หนังสือเล่มนี้เป็นเหมือนหน้าต่างส่วนหนึ่งเข้าไปสู่โลกที่แสนจะเรียบง่ายของเด็กๆ บทที่ดิฉันประทับใจที่สุดคือเรื่องที่โรงเรียนของโต๊ะโตะจังสอนให้นักเรียนพูดภาษาอังกฤษกัน และเด็กๆ ก็สนุกกันใหญ่กับการพูดภาษาอังกฤษ hello how are you เพื่อทักทายเพื่อนต่างชาติ ซึ่งฉากนี้สะท้อนอยู่ในท่ามกลางสงครามที่สหรัฐฯ และญี่ปุ่นกำลังรบกัน (อ่านจบก็รู้สึกถึงบางอ้อว่า มิน่า ถึงได้ๆ รางวัลมา) ซึ่งบทนี้แสดงว่า สำหรับเด็กนั้น มิตรภาพเป็นเรื่องบริสุทธิ์ใจ สำหรับเด็กคนหนึ่ง เด็กอีกคนจะชาติอะไร พูดภาษาอะไร หรือพิการ (เช่นในตอนที่มีการวิ่งแข่งและให้เด็กพิการร่วมด้วย) ก็เป็นเพื่อนกันได้ทั้งนั้น ซึ่งดิฉันว่าเป็นเรื่องที่น่ารักมากทีเดียว 

[bluebunny รักในหลวง]

สำหรับเด็กไทยแล้ว การเปิดใจยอมรับเพื่อนที่แตกต่างอย่างโต๊ะโตะจังคงไม่ยากเท่าไร เพราะเด็กไทยโดยธรรมชาติก็เป็นเด็กยิ้มง่าย เป็นมิตรกับทุกคนอยู่แล้ว แต่สำหรับบางประเทศที่เขามีความหลากหลายในสังคมมากๆ เช่น สหรัฐฯ การสอนให้เด็กรู้จักอยู่ร่วมและผูกมิตรกับคนที่แตกต่างกับตัวเองตั้งแต่โรงเรียนเป็นเรื่องที่พ่อแม่และครูให้ความสำคัญมากค่ะ

ในอิสราเอล เริ่มมีความพยายามทางฝ่ายอิสราเอล (เอียงซ้าย) ที่จะแก้ปัญหาความขัดแย้งกับปาเลสไตน์ โดยตั้งโรงเรียนที่เปิดรับเด็กทุกศาสนาให้มาเรียนด้วยกัน โดยรับเข้ามาตั้งแต่อนุบาล เพื่อให้เด็กจากครอบครัวยิว มุสลิม คริสต์ รู้จักและคุ้นเคยกับความแตกต่างของประเพณีของศาสนาต่างๆ และผลที่ได้ก็น่าพอใจเพราะเด็กๆ ก็เป็นเพื่อนกันได้ และเมื่อเด็กๆ เป็นเพื่อนกันได้ พ่อแม่ก็รอมชอมกันง่ายขึ้น แต่ก็น่าเสียดายว่า เป็นแค่ส่วนเดียวเหมือนหนึ่งหยดน้ำในทะเลทรายเท่านั้น
เพื่อนดิฉันเป็นคนอเมริกัน มาทำงานในไทย ก็เอาลูกชายมาเรียนโรงเรียนอินเตอร์ในไทย เขาก็บอกเล่าอย่างประทับใจว่า ลูกเขาโชคดีมากที่ได้เรียนรู้วัฒนธรรมเอเชีย และมีเพื่อนจากหลายเชื้อชาติ เขาเล่าว่า วันหนึงไปรับลูกที่โรงเรียน ลูกก็วิ่งมาบอกว่า เพื่อนให้หมูปิ้งมา เขาก็ถามว่า ใครให้ ลูกชายก็บอกเพื่อนชื่อไมค์ อยู่ตรงโน้น และพยายามชี้ให้พ่อดู เขาก็มองไปเห็นเด็กนักเรียนหน้าตาแขก หน้าตาแอฟริกัน หน้าไทย ยืนอยู่เป็นกลุ่ม เขาก็งง ก็ถามว่าคนไหน และลูกเขาก็ตอบว่า "คนที่ใส่เสื้อสีเขียวไงพ่อ" ซึ่งก็ปรากฏเป็นเด็กนักเรียนแอฟริกัน ซึ่งพอเขาเห็นเขาก็อึ้งไป เพราะสำหรับคนวัยเขา เห็นคนผิวดำ ก็ต้องบอก african american ไว้ก่อน แต่สำหรับลูกเขา ซึ่งไม่ได้โตในยุคที่เห็นการเหยียดสีผิว และต้องมี political correctness  เด็กชายไมค์เป็นเพื่อนใส่เสื้อสีเขียว (ที่เผอิญผิวดำ)   

[bluebunny รักในหลวง]

นอกจากนั้น ก็มีเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่น่ารักในเรื่องที่น่าจะเป็นเรื่องพอเอามาปรับกับอะไรไทยๆ ได้ เช่น การปลูกผัก การใกล้ชิดกับธรรมชาติของเด็กๆ ซึ่งถึงแม้ธรรมชาติญี่ปุ่นจะสะอาดกว่าของไทย (เมืองร้อน แมลง เชื้อโรค ฯลฯ คงเยอะกว่า) แต่มุมมองและความรู้สึกของเด็กต่อธรรมชาติก็ไม่น่าต่างกันมาก เด็กควรจะได้เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับธรรมชาติ มากกว่าที่จะกลัวธรรมชาติ (รู้สึกจะมีเรื่องของใส่รองเท้าถ้าจำไม่ผิด) หรือคิดจะใช้ประโยชน์อย่างเดียว ซึ่งสิ่งเหล่านี้ หากคิดดีๆ ก็เอาไปโยงสอนเด็กๆ ให้เข้าใจความคิดศก.พอเพียง ก็น่าจะโอเคนะคะ

ท้ายนี้ สำหรับผู้ใหญ่แล้ว โต๊ะโตะจัง น่าจะเป็นหนังสือที่ทำให้เราย้อนนึกไปถึงวัยเด็กๆ เราได้ และทำให้เราเข้าใจว่าสำหรับเด็กอะไรเป็นสิ่งสำคัญ และน่าจะเลี้ยงดูเขายังไง นอกจากนั้น หนังสือก็แสดงให้เราที่เป็นผู้ใหญ่เห็นว่า อะไรคือสิ่งสำคัญในชีวิต เพราะบ่อยครั้ง เมื่อเราเป็นผู้ใหญ่ เราประเมินตัวเราจากความสำเร็จไม่ใช่จากความสุข และประเมินคนอื่นจากสิ่งที่เราเห็นข้างนอกไม่ใช่จากสิ่งที่อยู่ในใจ ต่างกับเด็กที่มีความสุขง่ายกว่าผู้ใหญ่เพราะความสุขของเด็กเรียบง่ายกว่า สำหรับเด็ก ความสุขคือการได้กลับบ้านหลังเลิกเรียน เพื่อนคือเด็กที่เล่นด้วยกัน   

คุณครูบอก โต๊ะโตะจัง ว่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลก  คือการมีตา แต่ไม่รู้จักมองดูอะไรที่สวยงาม ไม่ฟังเพลง มีหัวใจแต่ไม่รู้ความจริง ไม่รู้สึก และไม่มีความกระตือรือร้น ซึ่งสำหรับดิฉันแล้ว หมายถึงการที่คนเราควรพยายามขัดเกลาจิตใจและความคิด เปิดใจให้รับ ให้สังเกตรอบตัว และให้มีความสนใจกระตือรือร้นให้ใช้ชีวิต ซึ่งไม่ว่าจะผู้ใหญ่หรือเด็ก ดิฉันก็ว่านำไปใช้ได้ทั้งนั้นค่ะ   

[SingCring]

มาติดตามอ่านด้วยคนครับ

[bluebunny รักในหลวง]

ขอบคุณค่า.. คุณสิงห์กลิ้ง 

มาติดตามอ่านด้วยคนครับ