หนังสือ/ภาพยนตร์ เด็กดู(สนุก)ดี ผู้ใหญ่ดูได้ (ความรู้)

[bluebunny รักในหลวง]

เท่าที่นึกออกเรื่องโต๊ะโตะจังก็มีแค่นี้ค่ะ (ตัวหนังสือ รู้สึกโดนยืมไปแล้วก็หายไปเลย  ) ถ้านึกอะไรออก หรือมีอะไรแลกเปลียนก็เชิญนะคะ ยินดีอย่างยิ่งค่ะ 

ตอนนี้ ขอตัดเข้าเรื่อง Harry Potter and the Prisoner of Azkhaban ค่ะ

ภาค 3 ของ Harry Potter อันนี้ เป็นหนังสือเล่มทีโดยส่วนตัวแล้วชอบที่สุดในทั้งซีรี่ส์ค่ะ เพราะสนุกและหักมุมไปมา เดาแทบไม่ถูกเลย

ในเรื่องนี้ JK Rowling พยายามพูดถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวแฮรี่ที่เริ่มเป็นหนุ่ม โดยเริ่มจากเรื่องความสูง อารมณ์ร้อน (ที่เสกคุณป้าปากเสียกลายเป็นลูกโป่ง) และผลของการขาดสติ (แฮรี่ต้องร่อนเร่ขึ้นรถ Knight Bus หนีออกจากบ้าน) แต่หัวใจหลักๆ ของเรื่องคือการพูดถึงการไม่มอง/ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก เพราะนอกจากการรู้ใจตัวเอง เลือกที่จะไม่ทำอะไรไม่ดี (ใน Chambers of Secret) แล้ว คนเราก็ต้องเปิดโอกาสที่จะให้คนอื่นได้ทำความรู้จักกับเราด้วย

การที่สอนให้เด็กไม่มองคนที่ภายนอก จะเห็นได้จากการสร้างตัวละครครู Lupin ที่สอนวิชา Defense against Dark Arts ที่เป็นมนุษย์หมาป่า ซึ่งหากมองผิวเผินจะดูเป็นคนซอมซ่อ ยากจน และยิ่งพอรู้ว่าเป็นมนุษย์หมาป่าก็จะยิ่งน่ากลัว  แต่หากรู้จักหรือสนิทแล้ว เช่นแฮรี่ กับเพื่อนๆ ก็จะเห็นว่า Lupin ไม่ใช่คนไม่ดี แต่เป็นเพียงคนโชคร้าย และควรได้รับความเห็นใจ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาไม่ใช่ความผิดของเขา

[bluebunny รักในหลวง]

นอกจาก Lupin แล้ว หนังสือเล่มนี้ก็มี Sirius ที่เป็นพ่อบุญธรรมของแฮรี่ ที่มาเปิดเผยตัวตอนจบ ถ้าอ่านหรือดูก็จะเห็นว่า Sirius ดูเป็นผู้ร้ายตั้งแต่ต้น และดูจากภาพลักษณ์ภายนอก ที่เป็นผู้ร้ายหนีจากคุก Azkhaban แต่จริงๆ กลับเป็นคนดี ก็เป็นการย้ำถึงความพยายามของ JK Rowling ที่จะให้เด็กเรียนรู้ที่จะไม่ตัดสินคนเพียงผิวเผิน 

นอกจากนี้แล้ว ยังมีเรื่องของการรับมือกับความทุกข์แสนสาหัสในชีวิต (Dementors) หรือความกลัวฝังใจ (ปีศาจแปลงร่าง Boggart) โดยอย่างแรกเมื่อเจอความทุกข์แสนสาหัสก็ให้รับมือด้วยการพยายามนึกถึงความทรงจำที่เป็นความสุขในอดีต (คาถา patronus) และเมื่อเจอกับความกลัวฝังใจที่ก็รู้ว่าไร้สาระก็ให้คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก (คาถา ridiculus!) ซึ่งดูเหมือนเรื่องเล็กน้อยแต่ก็น่าจะพอเอาไว้หลอกลูกหลอกหลานให้หายกลัวผีใต้เตียงได้นะคะ    หรือเราผู้ใหญ่จะเอาไว้ใช้รับมือกับความเครียดบ้างก็ได้เช่นกันค่ะ

อีกเรื่องที่ดูเหมือน JK Rowling จะเน้นต่อเนื่องก็คือเรื่องของมิตรภาพ แต่พอแฮรี่โตแล้ว ก็เลยสอดแทรกเรื่องของการทรยศหักหลังของเพื่อนเข้าไว้ด้วย (Wormtail) และเรื่องของการให้อภัยไม่ทำร้าย Wormtail เป็นตัวอย่างให้เด็กๆ เห็นว่า การไม่ชอบใครสักคน หรือโกรธใครสักคน ไม่จำเป็นต้องลงเอยด้วยการทำร้ายคนจริงๆ  นอกจากนั้น ก็ยังมีเรื่องของการปล่อยวางอดีต (การใช้นาฬิกาหมุนกลับเพื่อช่วยชีวิต buckbeak) ที่ต้องใช้อย่างระมัดระวัง หรือการใช้ patronus charm ของแฮรี่ ที่แฮรี่คิดว่าเป็นพ่อของตัวเอง ก็แท้ที่จริงเป็นเพียงความโหยหาในใจ (เหมือนกระจก Erised ในภาคแรก ที่ครูใหญ่บอกไว้ว่า อย่าไปจ้องหมกมุ่นมาก เพราะอาจทำให้หลงไหลเป็นบ้าไปได้) 

สำหรับภาพยนตร์แล้ว ภาคนี้ น่าจะทำได้สนุกสุด ทั้งมีฉากขับรถ ฉากต้นไม้ยักษ์ บ้านลับๆ ในโรงเรียน แผนที่ล่องหน แต่เหมือนผู้กำกับกลัวเรื่องไม่ต่อเนื่องกับภาคหลังๆ เลยทำออกมาดูทะมึนเกินไป และโดยเฉพาะบุคลิกของ Siriius นั้น แทบจะไม่ค่อยมีพัฒนาการเลย ชวนให้เสียดาย  แต่สำหรับ ตัว Lupin แล้ว ถือว่า casting ได้ดี และฉากต่อสู้กับ Boggart ก็ทำได้ดีทีเดียว

[rute - รักในหลวง]

ผมชอบหนังสือและหนังเด็กมากครับ...

แฮรี่ พอตเตอร์ ก็เป็เรื่องที่อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ...

เห็นด้วยกับท่าน bluebunny ว่าภาคสามเป็นภาคที่สนุกที่สุด...

และภาคสุดท้ายสนุกน้อยที่สุด...ฮา...

วันก่อนผมกำลังเก็บหนังสือเข้าตู้ ลูกสาวคนเล็ก(ข้าวหอม)เดินมาเจอพอดี...

แกถามว่า"พ่อเก็บหนังสืออะไรหรือ"...

ผมตอบว่า"แฮรี่ พอตเตอร์... โตขึ้นแล้วหนูจะต้องชอบเรื่อง แฮรี่ พอตเตอร์ จ๊ะ"...

ข้าวหอมพูดขึ้นว่า"พ่อพูดเหมือนกับแม่เลย โตขึ้นหนูจะต้องชอบ เฮลิคอปเตอร์..."...ฮา...

[rute - รักในหลวง]

ลืมบอกไปครับ...

ตอนนี้ลูกผมยังดูแฮรี่ พอตเตอร์ ไม่ค่อยรู้เรื่อง...

แต่ชอบดูและให้อ่านเรื่องนี้ให้ฟังมากครับ...



โรอัลด์ ดาห์ล เป็นนักแต่งเรื่องเด็กที่ผมชอบมากที่สุดคนหนึ่งครับ... 

[bluebunny รักในหลวง]

@ คุณ rute

น้องข้าวหอมตอบน่ารักจังเลยค่ะ   

ดีแล้วล่ะเลยค่ะที่เก็บหนังสือไว้ให้ลูกสาวด้วย  เวลาเขาโต เขาจะได้ดีใจที่คุณพ่อคุณแม่อุตส่าห์เก็บหนังสือใส่แคปซูลไว้รอเขามาอ่าน

อืม เรื่องโรอัล ดาห์ล เคยอ่านไม่กี่เล่มเองค่ะ แค่ มาธิลด้า แม่มด แล้วก็ชาลีกับโรงงานช๊อคโกแล็ต ส่วนเรื่องลิฟต์แก้วยังไม่เคยอ่านค่ะ

เรื่องชาลีกับโรงงานช็อคโกแล็ต อ่านไว้นานมากแล้ว จำไม่ได้หมดนะคะ แต่จำได้ว่าชอบเหมือนกันว่าเป็นเรื่องที่สนุกดี และชวนให้จินตนาการไปไกลๆ ได้

สำหรับเด็กแล้ว ดิฉันว่า หนังสือเล่มนี้ดีตรงที่สอนให้เด็กทำตัวเป็นเด็กดี โดยมีวิธีบอกที่เก๋กว่าหนังสือเด็กเรื่องอื่นๆ อย่างมาก แทนที่จะได้พบนางฟ้า พบพ่อมดแม่มดใจดีมาพาไปพบเจ้าชาย เจ้าหญิง กลับได้ผลรางวัลตอบแทนการทำตัวเป็นเด็กดีที่ชัดเจน และหอมหวานอร่อย ในรูปของโรงงานช็อคโกแลต ซึ่งนอกจากกินได้แล้ว ยังสามารถช่วยฐานะทางบ้านให้พ้นจากความยากจนด้วย (ฟังดูออกแนวสมจริงพอที่เด็กจะนำมาจินตนาการได้ เหมือนประเภทรายการชิงโชคต่างๆ)

จุดที่เด่นที่สุดของเรื่องนี้ ดิฉันว่าอยู่ตรงการเปรียบเทียบชาลี กับเด็กๆ คนอื่นๆ ที่ได้รางวัลเข้าไปในโรงงาน โดยคุณดาห์ล เขียนได้สนุกตรงการบรรยายบุคลิกภาพของเด็กๆ แต่ละคน เช่น Augustus เด็กตะกละ Veruca เด็กเอาแต่ใจ หรือ Violet เด็กติดลูกอม เพราะเด็กทุกคนที่อ่านก็คงจำได้ว่ามีเพื่อนในชีวิตจริงที่เป็นอย่างนี้ และจุดจบของเด็กแต่ละคนก็ค่อนข้างสอดคล้องกับบุคลิกภาพ และการที่เด็กไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ (ในทุกๆ ที่มีป้ายหรือไม่ Willy Wonka ก็บอกไว้แล้วว่า อะไรให้ทำหรือไม่ให้ทำ) บุคลิกเด็กแต่ละคนนอกจากนั้นก็แสดงถึงสิ่งที่ถือเป็นนิสัยเสียที่ไม่เป็นผลดีกับตัวเด็กเอง เช่น การติดทีวี การติดขนม การเห็นแก่กิน การเอาแต่ใจ ฯลฯ ซึ่งจุดจบที่คุณดาห์ลเขียนไว้ก็จะว่าโหดก็โหด เช่น การที่เด็กถูกจับตัวยืดยาวเป็นตังเม หรือกลายเป็นสีม่วง แต่ก็ถือว่าไม่ต่างจากที่ผู้ใหญ่จะชอบหลอกเด็กสักเท่าไร (เช่น ตุ๊กแกจะกินตับ ชี้รุ้งแล้วนิ้วจะขาด ฯลฯ)

การลงโทษให้เด็กที่ติดทีวี (Mike) ถูกย่อส่วนให้ตัวเล็กก็เป็นตัวอย่างที่ดี แสดงให้เห็นว่า การติดทีวีมากๆ จะทำให้เด็กมองโลกความจริงรอบตัวน้อยลงไป และเมื่อเด็กไม่สนใจโลกรอบตัว โลกรอบตัวก็จะลืมว่าเด็กคนนี้ยังอยู่ ก็เปรียบได้กับการที่ถูกย่อส่วน มองแทบไม่เห็น ซึ่งเมื่อเด็กรู้ตัวมันก็จะสายไปแล้ว หากเป็นผู้ใหญ่ก็เปรียบได้กับการติดเกม ติดเน็ตมากเกินไปก็ได้ค่ะ ตัวตนของเราในโลกเกมหรือเน็ตจะยิ่งใหญ่หรือมีชื่อเสียงหรือไม่ก็ตาม ตัวจริงในโลกข้างนอกเราก็สำคัญด้วย   

ส่วนเด็กที่ตะกละก็สื่อได้ดีเช่นกัน Augustus ตกไปในแม่น้ำช๊อคโกแล็ตเพราะอยากดื่มน้ำช๊อคโกแล็ต ก็อธิบายผลของความละโมภได้ดี เหมือนกับนิทานอีสปเรื่องหมากับเงา ที่ใช้แม่น้ำเป็นองค์ประกอล สำหรับเด็กแล้ว เรื่องนี้สำคัญในแง่ของการสอนให้เชื่อฟังผู้ใหญ่ว่าอะไรควรทานหรือไม่ควรทาน เพราะเด็กนั้น ส่วนใหญ่ก็รู้เท่าไม่ถึงการณ์และมักจะทานอะไรโดยไม่ระมัดระวัง หรือไม่ประมาณตัว ทำให้เสียสุขภาพและเจ็บป่วย สำหรับผู้ใหญ่เองก็อาจได้แง่คิดเรื่องของการไม่กระโจนหาอะไรที่ดูล่อตาล่อใจเพียงแว่บแรก แต่อาจเกินกำลังของเราที่จะรับมือไหวค่ะ 

สำหรับน้อง Veruca ซึ่งเป็นเด็กถูกตามใจจนเสียคน อยากได้อะไรต้องได้ พอมีจุดจบต้องหล่นลงไปในที่ทิ้งขยะ ก็แสดงผลของการเอาแต่ใจว่า ไม่สามารถใช้ได้ในทุกสถานการณ์ โดยเฉพาะหากการเอาแต่ใจนั้น เป็นการเอาแต่ใจฉาบฉวย ที่เพียงแค่ต้องการของเล่นมาสนองความอยากมีเพียงชั่วคราว ในเรื่อง Veruca ต้องการกระรอกเป็นสัตว์เลี้ยงสวยงาม แทนที่จะสังเกตว่ากระรอกทำงานอยู่ในโรงงานเป็นเหมือนคนงานมีศักดิ์ศรีไม่ใช่สัตว์เลี้ยง ดังนั้น จุดจบของการผจญภัย Veruca จึงเหมือนคนที่เอาแต่ใจมากๆ ท้ายที่สุดก็มีแต่คนรำคาญ รังเกียจเหมือนมีขยะคลุมตัว สำหรับผู้ใหญ่ที่เอาแต่ใจมากๆ ก็อาจใช้เตือนใจตัวเองว่า หากเอาแต่ใจมากๆ สักวันไม่มีคนเขาตามใจ ตัวเองก็จะเสียหน้า เสียอารมณ์เหมือนจมอยู่ในกองขยะได้ 

ส่วนน้อง Violet ที่ต้องเอาชนะทุกอย่าง ก็น่าจะเป็นการสอนเด็กๆ ให้เห็นว่าการดื้อจะเอาชนะในทุกเรื่องไม่ใช่สิ่งที่ดี เพราะการรับคำท้าทายอาจนำมาซึ่งความเดือดร้อนมากกว่า (ตัวบวมกลายเป็นสีม่วง) ซึ่งจะสำคัญ เพราะเด็กจะต้องโตมาในสังคมที่มีคนเก่งกว่า หรือได้เจอกับอะไรที่เขาทำไม่ได้ ที่เกินกำลัง  หากไม่ได้มีการสอนให้รู้จักแพ้ หรือยอมเสียบ้าง ก็อาจกลายเป็นว่า ความดื้อชอบเสี่ยง จะนำไปสู่ความเดือดร้อนในวัยเด็กและตอนโต เช่น การลองเล่นพนัน การลองยาเสพติด ฯลฯ   

อันที่จริงในแง่ศาสนาคริสต์ เรื่องของเด็กทั้ง 4 นี้ มีกลิ่นอายของการเป็นนิทานเตือนใจ ( cautionary tales)ที่มักนิยมเล่าเพื่อเตือนเด็กๆ หากจะเปรียบให้ลึกกว่านั้น กับบาปในศาสนาคริสต์ (เพราะคุณดาห์ลเป็นคริสต์) ก็จะพบว่า ความตะกละของ Augustus คือ Gluttony ความหลง (ทีวี) ของ Mike คือ Lust ความหยิ่งจะเอาชนะของ Violet คือ pride และความเอาแต่ใจของ Veruca คือ Vanity (หากนึกไม่ออกลองดูในภาพยนตร์ Seven นะคะ)

[bluebunny รักในหลวง]

นอกจากนั้น แง่มุมของความสัมพันธ์ของชาลีกับคุณปู่ (?)  แสดงให้เห็นว่า การเลี้ยงเด็กสักคนให้ดี อาจไม่ต้องใช้อะไรมากนอกจากความเอาใจใส่ และการเลี้ยงดูเขาอย่างอบอุ่น เพราะคุณดาห์ลได้แสดงให้เห็นตัวอย่างพ่อแม่ที่ไม่ดีเปรียบเทียบให้เห็นด้วย ที่ Veruca เอาแต่ใจก็เพราะพ่อแม่ตามใจ เป็นต้น การที่ชาลีเป็นเด็กที่ดีทั้งก่อนและหลังเข้าโรงงานช็อคโกแล็ต ก็น่าจะเป็นสิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้เด็กๆ และผู้ใหญ่ที่อ่านให้เชื่อว่า การทำดีย่อมได้ดี นะคะ 

ในแง่ของการวิเคราะห์ด้วยมุมมองทางจิตวิทยา เรื่องของดาห์ลค่อนข้างซับซ้อนมีมิติแสดงจิตใจคนแต่งมากกว่าการเป็นหนังสือธรรมดาๆ (คล้าย Alice in Wonderland ของ Lewis Caroll ซึ่งถ้ามีเวลา จะคุยกันในตอนต่อไปนะคะ) สำหรับเรื่องชาลีและโรงงานช็อคโกแล็ต มี" สัญลักษณ์" (ที่คุณ Sigmund Freud คงจะสนุกที่จะเอามาถก) แฝงอยู่มาก อย่างไรก็ตาม สำหรับคนอ่านธรรมดาๆ เช่นเราๆ เนื่องจากเรื่องชาลีกับโรงงานช็อคโกแล็ตเป็นเรื่องที่คุณดาห์ล แต่งขึ้นเพื่อเล่าให้หลานของแกฟัง เราเองในฐานะผู้ใหญ่ก็น่าจะเอามาใช้เล่าสอนเด็กๆ ได้ดีทีเดียวค่ะ ไม่ต้องแต่งใหม่  จะเด็กหรือผู้ใหญ่ก็คงชอบฟังเรื่องโรงงานช็อคโกแล็ตแสนวิเศษเหมือนๆ กันอยู่แล้วละค่ะ

[bluebunny รักในหลวง]

สำหรับภาพยนตร์ เวอร์ชั่นปี 1971 นั้น ดิฉันจำได้ว่า ค่อนข้างจะดูแนว hollywood ไปนิด ตัว Willy Wonka นั้น Gene Wilder คนเล่นก้อแสดงเสียดูเป็นพ่อมดใจดี และดูทุกอย่างสวยงามหวานไสแบบฮอลีวู๊ดยุคนั้น แถมตัวเด็กที่แสดงแต่ละตัวละครก้อดูแล้วไม่น่าประทับใจหรือชวนให้จำได้สักเท่าไร

ต่างกับเวอร์ชั่นล่าสุดปี 2005 ซึ่งนอกจากสีสันแสบตากว่าแล้ว ผู้กำกับคือ Tim Burton ก็ออกแนวติสต์หลุดโลกพอจะให้ Johnny Depp แสดงเป็น Willy Wonka แบบเพี้ยนๆ เพราะว่า Willy Wonka จริงๆ ก็ควรจะเป็นคนเพี้ยน (เพราะถ้าจ้างคนแคระและกระรอกทำงานได้ก็คงไม่ค่อยปกตินัก)

ที่ Johnny Depp ตีความให้ Willy Wonka ดูเหมือนรังเกียจเด็กก็ไม่น่าแปลกอะไร เพราะถ้าแกรักเด็ก (แบบนางงามรักเด็ก) แกคงไม่เย็นชา เฉยเมยทำปล่อยวางตอนเด็กๆ ทั้ง 4 คนประสบอุบัติเหตุโน่นนี่นั่นในโรงงานแก แต่แกคงพยายามคิดขนมมาทำให้เด็กเปลี่ยนนิสัยแบบเด็กไม่ต้องเจ็บตัวแทน  แต่ถ้าจะมองว่า Willy Wonka ใจร้ายก็ไม่เชิง เพราะว่า แกก็ดีกับชาลี แสดงให้เห็นว่า Willy นอกจากจะเป็นคนแปลก เอาแต่ใจตัวเองแล้ว ก็เป็นคนที่เลือกรักแต่เด็กที่น่ารัก ไม่รักเด็กทุกคน ซึ่งจะดูว่าจริงใจก็ได้ หรือดูว่าเป็นการมักง่าย ถือว่าไม่ใช่ลูกฉันไม่เลี้ยงมาก็ไม่ต้องแก้นิสัยก็ได้ แล้วแต่จะมอง แต่ไม่ว่าอย่างไร Willy Wonka ก็เป็นตัวละครจากหนังสือที่ซับซ้อนและแสดงให้ดูสมเหตุผลยากมากตัวหนึ่ง 

ดังนั้น การแสดงบทตัวละคร Willy Wonka จะเป็นตัวตัดสินว่า ภาพยนตร์เรื่องนี้ดีในแง่ศิลปะมากน้อยแค่ไหน

ในขณะที่การแสดงบทชาลีได้ดีจะช่วยดึงให้คนดูรู้สึกมีส่วนร่วมกับภาพยนตร์ เพราะคนดูท้ายที่สุดแล้ว แม้ในชีวิตจริงจะเหมือนเด็กๆ เกเรทั้ง 4 คน แต่ทุกคนก็อดจะเทียบตัวเองเป็นชาลีไม่ได้กันทั้งนั้น 

[rute - รักในหลวง]

ผมชอบเวอร์ชั่นที่ทิมเบอร์ตันกำกับมากครับ...

เปิดให้ลูกๆดู แกก็ชอบ(คนโต)ครับ...

แต่อาจเป็นเพราะเคยฟังนิทานมาก่อน พอมาดูหนังก็เข้าใจง่ายด้วยมังครับ...


คุณ bluebunny วิจารณ์ได้ดีมากๆเลยครับ...

ผมอ่านตั้งหลายรอบยังไม่สามารถวิเคราะห์วิจารณ์ได้ครบถ้วนอย่างที่คุณ bluebunny โพสท์ครับ...

[SingCring]

คงต้องยอมรับครับ ว่าส่วนใหญ่ผมแทบจะไม่ได้อ่านเรื่องดีๆจากหนังสือมาก่อนเลย
มารู้จักเรื่องดีๆ อีกทีก็ในรูปแบบภาพยนต์แล้ว ไม่ว่าแฮร์รี่ฯ ชาลีกับโรงงานช็อคโกแล็ต

อีกเรื่องหนึ่งซึ่งผมค่อนข้างประทับใจ เวลาเหนื่อยๆมักจะเปิดดู "อยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย"




 

[Southlander]

มาติดตามอ่านด้วยคนครับ

สนใจแบบนี้กะเขาด้วยเหรอ

[bluebunny รักในหลวง]

ขอบคุณมากค่ะ    ดีใจที่คุณ rute ชอบค่ะ ไว้หนหน้าคุณ rute กับลูกๆ ดูภาพยนตร์แล้วเห็นอะไรเพิ่มเติมก็มาคุยกันได้อีกนะคะ เพราะคนเดียวมองก็คงไม่สามารถมองได้เท่าหลายๆ คน 

ผมชอบเวอร์ชั่นที่ทิมเบอร์ตันกำกับมากครับ...

เปิดให้ลูกๆดู แกก็ชอบ(คนโต)ครับ...

แต่อาจเป็นเพราะเคยฟังนิทานมาก่อน พอมาดูหนังก็เข้าใจง่ายด้วยมังครับ...


คุณ bluebunny วิจารณ์ได้ดีมากๆเลยครับ...

ผมอ่านตั้งหลายรอบยังไม่สามารถวิเคราะห์วิจารณ์ได้ครบถ้วนอย่างที่คุณ bluebunny โพสท์ครับ...

[bluebunny รักในหลวง]

Lemony Snicket's หรืออยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้ายก็เป็นภาพยนตร์แฟนตาซีที่สนุกอีกเรื่องค่ะ ไว้เดี๋ยวขอตั้งสติ รำลึกอดีต (ที่เคยดู) ก่อนนะคะ แล้วจะมาคุยค่ะ 

คงต้องยอมรับครับ ว่าส่วนใหญ่ผมแทบจะไม่ได้อ่านเรื่องดีๆจากหนังสือมาก่อนเลย
มารู้จักเรื่องดีๆ อีกทีก็ในรูปแบบภาพยนต์แล้ว ไม่ว่าแฮร์รี่ฯ ชาลีกับโรงงานช็อคโกแล็ต

อีกเรื่องหนึ่งซึ่งผมค่อนข้างประทับใจ เวลาเหนื่อยๆมักจะเปิดดู "อยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย"




 

[rute - รักในหลวง]

คงต้องยอมรับครับ ว่าส่วนใหญ่ผมแทบจะไม่ได้อ่านเรื่องดีๆจากหนังสือมาก่อนเลย
มารู้จักเรื่องดีๆ อีกทีก็ในรูปแบบภาพยนต์แล้ว ไม่ว่าแฮร์รี่ฯ ชาลีกับโรงงานช็อคโกแล็ต

อีกเรื่องหนึ่งซึ่งผมค่อนข้างประทับใจ เวลาเหนื่อยๆมักจะเปิดดู "อยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย"




 

เรื่องนี้ผมอ่านตอนเป็นหนังสือครับ...

มีอยู่หลายเล่มน่าจะไม่ต่ำกว่าสี่หรือห้าเล่ม(ที่แปลเป็นไทยแล้ว)นะครับ...

ในหนังสือสนุกกว่าหนังอีกครับ...

เป็นเรื่องที่ดีมากๆ สอนให้เด็กอย่าหวาดกลัวกับเรื่องราวต่างๆที่ต้องเผชิญ...

ไม่ว่าจะร้ายหรือดี ก็ให้เตรียมตัวเตรียมใจพร้อมที่จะเจอกับมันอย่างสงบ...

ใช้สติ ความรักและความสามัคคี เป็นเครื่องมือให้ผ่านเรื่องราวๆต่างๆให้ได้...

เป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่งครับ...

[SingCring]

มาติดตามอ่านด้วยคนครับ

สนใจแบบนี้กะเขาด้วยเหรอ

อีกด้านของตัวตนในชีวิตประจำวันนะครับ 

[SingCring]

คงต้องยอมรับครับ ว่าส่วนใหญ่ผมแทบจะไม่ได้อ่านเรื่องดีๆจากหนังสือมาก่อนเลย
มารู้จักเรื่องดีๆ อีกทีก็ในรูปแบบภาพยนต์แล้ว ไม่ว่าแฮร์รี่ฯ ชาลีกับโรงงานช็อคโกแล็ต

อีกเรื่องหนึ่งซึ่งผมค่อนข้างประทับใจ เวลาเหนื่อยๆมักจะเปิดดู "อยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย"




 

เรื่องนี้ผมอ่านตอนเป็นหนังสือครับ...

มีอยู่หลายเล่มน่าจะไม่ต่ำกว่าสี่หรือห้าเล่ม(ที่แปลเป็นไทยแล้ว)นะครับ...

ในหนังสือสนุกกว่าหนังอีกครับ...

เป็นเรื่องที่ดีมากๆ สอนให้เด็กอย่าหวาดกลัวกับเรื่องราวต่างๆที่ต้องเผชิญ...

ไม่ว่าจะร้ายหรือดี ก็ให้เตรียมตัวเตรียมใจพร้อมที่จะเจอกับมันอย่างสงบ...

ใช้สติ ความรักและความสามัคคี เป็นเครื่องมือให้ผ่านเรื่องราวๆต่างๆให้ได้...

เป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่งครับ...

ใช่ครับ 

ในเวอร์ชั่นภาพยนต์
มุมมองของผม ผมว่าเรื่องนี้ ไม่ได้สื่อถึงเรื่องความฉลาด รอบรู้ การประดิษฐ์สิ่งของจากสิ่งรอบตัว หรือความเก่งของเด็กกำพร้าโบดแลร์
แต่ภาพยนต์เรื่องนี้ คงตั้งใจสื่อถึงเรื่องความเป็นหนึ่งเดียวของคำว่าครอบครัว และความสามัคคี ซึ่งนานวันในสังคมเริ่มจะเลือนลางไปทุกที

คงต้องลองแสวงหาหนังสือมาอ่านหน่อยแล้วครับ