มะ .... จะร่ายยาวถึงวีรเวร วีรกรรม เกี่ยวกับหมาเพื่อน เรื่องเพื่อน ที่ผมไปแส่เขามาเมื่อหลายปีก่อน
หนุ่มออฟฟิศ อายุ 27 เมียทำงานที่เดียวกัน คนละแผนก ลูก 3 เดือน กัดฟันซื้อทาวเฮาส์ ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ห่างตัวเมืองพอขับ จยย.ถึง ..
ให้แม่มาดูหลานให้ ช่วงกลางวัน กินข้าวเสร็จก็อาจชวนเมียแว๊บมาหอมลูก แล้วไปทำงานต่อ ตอนเย็น ก็ซื้อแกงถุงนิด ๆ หน่อย ๆ มาบ้าน
บ้านติดกัน เป็นเจ้าของร้านแพ็ดชอฟในเมือง เขาเอาเจ้าพุดเดิ้ลปากเปราะ ชิวาว่าปากเสีย มินิเอเจอร์ขี้เหงา และสารพัดพันธ์ขังกรงไว้หน้าบ้าน
เพราะหากไว้ในบ้านตอนกลางวัน กลางคืน มนุษย์ไม่น่าอยู่ได้ เพราะกลิ่น
แกออกไปร้านทุกเช้า กลับมาค่ำมืด... ก็เลยไม่รู้เรื่อง
ว่า หมาของแก เห่าชิบห... ขนาดไหน ตอนแกไม่อยู่ หรือแกรู้แล้วทำมึนก็ไม่รู้ได้ เพราะเพื่อนผม ไปบอกแกหลายครั้งแล้ว ว่า หมาแก เห่าดังตลอดเวลา
ทำให้ลูกเขาไม่ยอมนอน ร้องให้โยเย แม่เขาก็เครียด จะประสาท กับเสียงหมาประสานกันสิบกว่าตัว วันอาทิตย์ เวลากลับบ้านแม่เท่านั้น แม่ถึงจะอารมย์ดี
แกก็ว่า ไม่รู้สิ แกไม่เห็นมันเห่านี่ (มันไม่เห่าเลย เวลาเจ้าของอยู่ น่ารักน่าอุ้มไปซะทุกตัว
)
หลายเดือนที่เป็นแบบนั้นอยู่ วันดีคืนดี หมอนี่ก็มาเจอผม ถามผม เรื่องบ้านเช่า ผมก็งง เอาไปทำไรบ้านเช่า เมิงซื้อบ้านแล้ว...
แล้วเรื่องราวก็ หลังใหลออกมา พร้อมน้ำตาหัวหน้าครอบครัว ....
...... ผมนึกได้ทันที เพราะเคยไปบ้านมันหลายครั้งแล้ว แล้วก็นึกไปถึงวิธีแกล้งหมา ที่เคยอ่านเจอในสารคดีนานแล้ว.....
ผมบอก ตรูขอเคเอฟซีมื้อเดียว ปัญหาเมิง ตรูจัดการให้ ....
....ผมไปหากระดึง ไอ้ที่แบบเป็นแป๊ปโลหะ แล้วก็แบบ เซรามิค มาร่วมสิบอัน เอามาแขวนไว้ชายคา ด้านในกันสาด ฝั่งเดียวกับไอ้หมาน่ารักนั่นอยู่
โดยแอบ ๆ สังกะสีไว้ แต่ใบกินลมของกระดึง โผล่ออกมารับลมเต็มที่......
หมาฝูงนั้น เห่าตั้งแต่ผมขึ้นไปยืนขอบรั้ว เพื่อผูกกระดึง (ตอนนั้นเที่ยง) แล้วก็เห่าไม่หยุด สองวันสองคืน
กลางคืน เจ้าของหมา ออกมาเอาไม้ฟาดกรง ด่าหมาอยู่เป็นระยะ ๆ (อันนี้ เพื่อนผมเล่า)
วันที่สาม หมามันแทบจะไม่มีแรงเห่าแล้ว แต่ด้วยศักดิ์ศรีความเป็นหมา มันก็ยังทำหน้าที่ด้วยเสียงแหบ ๆ ของมันต่อไป
ช่วงบ่าย เจ้าของหมา(น่ารัก) ก็เอารถยนต์ มาขนหมาออกไปทั้งหมด เสียดาย ถ้าผมหรือเพื่อนอยู่ด้วย น่าจะเอามาเล่าได้มันส์กว่านี้
