เรียนด้วยความเคารพครับ... ผมรู้สึกสบายใจยิ่งขึ้นด้วยครับที่ได้รับข้อเสนอแนะ.. และโดนป้าบราวางกับดัก..
และได้ล่อเสือออกจากถ้ำมาได้อีกคน... หลังจากที่หายไปไหนซะนานเลย...
มันมีหลายมุมมองจริงๆ และผมจะไม่เลือกที่จะมองมุมไหน... แต่จะเลือกทุกๆมุมมองเพื่อนำไปใช้ในทุกสถานการณ์...
วันนี้พาลูกออกจาก ร.พ.แล้วก็ต้องตรงดิ่งมาทำงานต่อ... ลูกคนโตถาม "ป๊าไม่นอนบ้านร๋อคืนนี้... ป๊าไม่รักหนูแล้วร๋อ..."
ผมบอก... "ป๊าต้องกลับไปทำงานนะลูก..."
ขับรถมาไซท์งาน... เจ้าของโครงการณ์บอกมาให้ทันก่อนบ่ายโมง... จะคุยเรื่องงาน... ผมเหยียบกระจาย....
เบื่อเหมือนกันนะ... กับการเก็บความรู้สึก... และต้องกระทำตัวเหมือนคนไม่คิดอะไร...
วางปัญหาวุ่นวายต่างๆนานาไว้ข้างหลัง และกระทำงานตรงหน้าให้มีความผิดพลาดน้อยที่สุด... เพื่อให้งานประสบความสำเร็จตามแผนงานทันเวลา... หลังจากนั้นค่อยแบกปัญหาต่างๆนานา กลับมาที่ห้องด้วย...
ไม่มีเงิน ก็ไม่มีความสุข.... พอตอนจะลืมตาอ้าปากได้... ก็ไม่มีความสุขอีก......
ห่วงครอบครัวมาก... ก็ออกไปทำมาหากินไม่ได้...
ออกไปทำมาหากิน... ก็กลายเป็นคนไม่รักครอบครัว...
ทำไมผมจะไม่รักครอบครัว... ไม่งั้นผมจะทำงานอย่างนี้ทำไม... และถ้าผมเป็นคนไม่สู้ ก็คงไม่มีครอบครัวอยู่ดี... นอนกอดกันตายหรือ...
ดีใจทีได้เห็นคุณจ้าวอีกครั้ง... และอยากจะรู้จริงๆว่าคุณ"พรุ่งนี้ก็ดีเอง" คือใคร...
ผมหน่วงเวลาแล้วครับพี่โทน...
ถ้าอยากได้ใบหย่า วันจันทร์(วันนี้)... ก็ได้ ผมจะไปเซ็นต์ให้... แต่โดนด่าว่า "หน้าตัวเมีย..! กระดาษใบเดียวก็ให้ไม่ได้..!" ผมกะให้เวลาคิดซัก 4-5 วัน... แล้วเรื่องราวก็เป็นอย่างนี้...
ผมอาจเป็นพ่อที่ไม่ดี... แต่ถ้าไม่มีพวก... งานก็คงทำลำบาก... งานอยู่ในวงเหล้าทั้งนั้น... ถ้าออกไปงานสังคมอะไรไม่ได้เลย... งานจะลอยมาถึงหน้าบ้านเลยหรือ...?
ขอโทษคุณเอ๋และคุณพงษ์ด้วย... ที่ผมกล่าวแบบนั้น...(ข้อ 9)... แต่หน้าที่มันสำคัญครับ... เช่นสมัยก่อนผู้ชายต้องออกไปล่าสัตว์ หาผักหาปลา... บางที่ออกนอกบ้านหายไปเป็นวันๆ...เพราะว่าถ้าไม่มีอะไรติดมือกลับมาบ้าน... ลูกเมียจะกินอะไร...
ผมคงมาได้เท่านี้... เพราะยังเป็นลูกจ้างเค้าอยู่... แต่ถ้าผมเล่นตามเกมส์ที่ให้คนอื่นกำหนดหมด... ยังไงครอบครัวก็ไปไม่รอด.. เสียทั้งงานและครอบครัว...
โฟกัสผมอยู่ที่ลูกๆ... ถ้าผมไม่ต้องทำงานกลางแดด และอยู่ไซท์งานก่อสร้างที่มีทั้งไม้แบบและตะปู ผมพามาแล้ว...
ห้องการณ์เมือง... ผมก็ไม่ได้จินตนาการครับ... แต่มันคือความจริงที่อีกฝ่ายไม่เคยได้รู้ หรือไม่อยากรับรู้...
กลับบ้านไปเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้น... แต่ผมหวังว่าจะเหมือนป้าบราบอก... ยังไงก็แล้วแต่จะพยายามทำอะไรเพื่อหักดิบวิถีการดำรงชีวิต เพื่อรักษาครอบครัว และงานเอาไว้ครับ... เพราะไม่มีงานทำ... คงไม่มีครอบครัว...