ท่านพ่อแม่ที่นับถือทั้งหลาย... หลายครั้งหลายหน ที่ข้าพเจ้าได้มีโอกาส
เข้าไปให้การอบรมนักโทษในเรือนจำของ
จังหวัดต่างๆที่ข้าพเจ้าไปก็เพื่ออบรมให้เขากลับตัว
เป็นคนดี ได้พบว่า มีผู้ต้องขังเป็นจำนวนมาก ผู้ต้อง
ขังที่ทำให้กระเทือนใจมากที่สุด คือเด็กเล็กๆ อายุ
ขนาด 12-15 ปี อันมีอยู่ในเรือนจำนั้นๆ ได้ลองถาม
เด็กเหล่านั้นว่าต้องถูกจับด้วยเรื่องอะไร? เขาก็บอกว่า
เรื่องลักทรัพย์บ้าง เรื่องทำร้ายร่างกายเพื่อนเด็กด้วยกัน
บ้าง แต่ส่วนมากเกี่ยวกับเรื่องลักทรัพย์ ได้ถามเขาต่อ
ไปว่าพ่อแม่ไม่มีหรือ? เขาบอกว่ามีอยู่ ได้ถามต่อไปว่า
พ่อแม่ยากจนหรือ? ก็ได้ทราบว่าหาได้เป็นคนยากจน
เกินไปไม่ มีบ้านอยู่มีข้าวกินทุกวัน...ไม่เคยอดอยาก
ทำไมเจ้าเด็กน้อยคนนั้นจึงต้องตกเป็นอาชญากรไปอย่างนั้น? ถ้าไม่ศึกษาถึงมูลฐานของเขาก็คงไม่ทราบ และ
อาจนึกไปเองว่าความยากจนเป็นเหตุ จริงอยู่...
ความยากจนเป็นต้นเหตุประการหนึ่งที่ทำให้คนกลาย
เป็นอาชญากร แต่จะคิดว่ามีเหตุเพียงประการเดียว
เท่านั้นก็ไม่ได้ เหตุอันอื่นๆ ก็คงมีอยู่บ้างมิน้อย
พ่อแม่บางคนมีส่วนสำคัญในการอบรม
ลูกของตนเป็นโจรไปโดยไม่รู้ตัว... นิทาน
สุภาษิตเรื่องสอนลูกให้เป็นโจรมีตัวอย่างอยู่แล้ว
จริงอยู่...พ่อแม่ทุกคนมีความรักลูกและปรารถนา
ที่จะสอนลูกให้เป็นคนดี เป็นคนมีหน้ามีตา เช่น
เข้าใจไปว่า ถ้าลูกของตนเป็นคนเก่ง เป็นคนไม่
กลัวใคร เป็นนักสู้ กระทำอะไรได้ทุกอย่างก็นึกว่า
เป็นความดีแล้ว ความคิดแบบนี้มันเป็นความคิด
ที่ผิดเกิดขึ้นแก่บิดามารดาใดแล้ว ย่อมนำความ
เสื่อมมาสู่สกุลเป็นแน่ ขออย่าได้มีความเข้าใจผิด
ในรูปนี้เลย หลักการสอนลูกปฏิบัติขั้นต้นห้าประการ
- สอนมิให้ฆ่าสัตว์ อันเป็นการกระทำที่โหดร้าย ปราศจากความปรานี
- สอนมิให้ลักขโมย อันเป็นอาการของบุคลผู้ไม่เคารพต่อกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินของใครๆ
- สอนมิให้มีการประพฤติผิดในทางกาม อันแสดงถึงความเป็นคนไม่รู้จักบังคับตนเองในทางใจ
- สอนมิให้พูดคำหยาบ คำโกหก คำเหลวไหล คำที่ทำให้คนแตกแยกกัน ล้วนเป็นคำพูดที่ส่อแสดงถึงความไม่ดีของใจ
- สอนมิให้ดื่ม สูบ กิน ของมึนเมา อันเป็นที่ตั้งของความประมาท
ข้อปฏิบัติทั้งห้าประการนี้เป็นกิจชอบ ควรที่พ่อแม่พึงสอนให้แก่บุตรธิดาของตน
ให้รู้จักปฏิบัติให้ดีตั้งแต่เยาว์วัย ก็จะช่วยให้เด็กเหล่านั้นทำตนให้เป็นคนดีในโอกาสข้างหน้า
รักลูก 
ให้ถูกทาง...หลวงพ่อปัญญานันทภิกขุ
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
คุณพ่อ ร.ต.ต.ประเทือง 
ให้ผม pasta ฟังเพลงนี้ในวงข้าวเย็นทุกบ่อยตอนเด็ก 
เพลง ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน
อย่าเหิม อย่าเห่อ
ทะเยอ ทะยาน
อย่าคิด ต้องการ
เที่ยวทำตัว
เป็นหัวเรือใหญ่
ถึงระบือ มีชื่อก้องฟ้า
แล้ว สักครา
ต้องล่วงลงได้
อย่าคิดว่าตัวเลิศล้ำ
อย่าตามใจตัวเป็นใหญ่
พลาดพลั้งร่วงมาเมื่อไหร่
จะไม่มีใคร
เอาใจปรนเปรอ
อย่าอวด อย่าโอ้
ว่าโต หรือดัง
หากแม้มีทาง
ชื่อเสียงโด่งดัง
อย่าได้ เหิมเห่อ
คนที่ดัง กว่าเรายังมี
คนที่ดี กว่าเรายังเกร่อ
อย่าข้ามเมื่อเห็นคนล้ม
อย่าสมน้ำหน้าคนเซ่อ
เคราะห์ร้าย
คราวเราเล่าเออ
เราอาจจะเจอ
กับความเจ็บใจ
คนถึงมี ความชั่วเจ็ดหน
ความดีของคน
มีน้อย เมื่อไหร่
คนล้มแล้วอาจจะฟื้น
คนยืน อาจล้มก็ได้
ใช่ดังแล้วลืมพวกพ้อง
เที่ยวมองเห็นคนเป็นไพร่
หากล้มทั้งยืนเมื่อไหร่
จะต้องอับอาย
แทบซุกแผ่นดิน
อย่าเย่อ อย่าหยิ่ง
อย่าทำชิงชัง
อย่าคิดว่าดัง
แล้วไม่เดินจะเหิรเมฆิน
ดัง ก็มีแต่คน อุ้มโอ๋
โซแล้วทราม
กลับถูก หยามหมิ่น
คนดังดนดับอับจน
ก็คนเหมือนกันทั้งสิ้น
อย่ามัวแบ่งชั้นกั้นถิ่น
เราต่างเดินดิน
กินข้าว เหมือนกัน...
