ปี 40... ตอนนั้นผมยังโง่ๆอยู่ครับ.. เนื่องจากกำลังศึกษาอยู่มหาลัย...
ความรู้ผิวๆแบบไม่ค่อยเข้าใจ คือที่บ้านลงทุน(กู้)ทำอพาร์ทเมนต์... เบิกจ่ายยังไงไม่ทราบ แต่สุดท้ายขายไปขาดทุน 4 ล้าน เงินที่เหลือไปใช้หนี้...
จากนั้นก็มีบริษัททวงหนี้โทรมาหาผม (ซึ่งก็ยังคงโง่อยู่...) ให้จ่ายหนี้อีกล้านกว่าบาท พอดีผมออกจากเรียนมาทำงาน(ปี 42) ก็เลยจ่ายไป..
มารู้ทีหลังว่าพ่อเป็นบุคคลล้มละลาย... แต่ผมก็ทำงานมาโดยเรื่อยๆ ออกจากมหาลัยตอนปีสุดท้าย..(หลังจากที่พยายามเรียนไปทำงานไปมา 7 ปี..) จนปี 53 เกือบเดี้ยงอีกรอบ.... สโลแกนป้าบรา อยู่ในหัวผมตลอด...
สรุปว่า... ถ้าทุนนิยมเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว... อสังหาริมทรัพย์ไปก่อน...
เพียงแต่ถึงรุ่นผมไม่มีใครกล้าฟ้อง... เพราะผมเจรจาผ่อนไปเรื่อยๆ.. หนี้ล้านนึงผมขอผ่อนเดือนละ 5,000 มีเมื่อไหร่ค่อยโปะ...
ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้โปะรึเปล่า... แต่ถ้าฟ้องเมื่อไหร่ ผมเลิกผ่อน แล้วว่ากันตามชั้นศาลเองครับ...
คนเรามีขึ้นมีลง... แต่ห้ามข้าม...
ผมมันจนๆ... แต่ธนาคารดันเจือกส่งบัตรแพลตตินั่มให้ผมเฉย....
เอาใจช่วยป้าบราครับ... พี่สิงห์น้ำใจดี มีทางออกให้เสมอครับ...
ปล. อย่าให้โดนฟ้องล้มละลายโดยที่ไม่มีฟูกนะครับ... เพราะมันลำบากจริงๆ...