ผมจะเจอครอบครัวอาทิตย์ละครั้ง.. ครั้งละ 2 วัน... อาศัยโทรศัพท์คุยกัน... ดื่มกินอยู่ในห้องพัก เพราะต้องคอยเปลี่ยนช่องทีวีตอนเมียโทรมาว่าดู
ช่องเดียวกัน หรือเปลี่ยนช่องทีวีได้ทันทีตามส่ังได้หรือเปล่า...
ล้างปืน ยิงแห้ง เลี้ยงปลากัด(ให้ลูก) รดน้ำต้นไม้ในกระถาง(ให้เมีย..) ถ้าต้นไม้หรือปลากัดตาย... ตายตาม...
แต่มีความสุขเล็กๆคือ ตอนเปิดตู้เย็น... เมียจะหมักซี่โครงหมู ปีกกลางไก่ ไส้กรอก ไว้ในตู้เย็นแพ็กไว้เป็นกล่องๆ แถมเขียนใส่กระดาษกาวว่าในกล่องคืออะไร และให้ทอดวันไหนแปะไว้บนฝากล่อง... ผมเลยมีงานอีกงานคือทอดๆๆ และก็นั่งทานฝีมือการทอดโดยที่เมียหมักไว้ให้ด้วยความอิ่มใจแถมอร่อย...
แถมกำชับว่าไม่ต้องล้างจาน เพราะเป็นหน้าที่ผู้หญิง... เดี๋ยวจะมาล้างให้เอง... กระทะที่ทอดก็เอาฝาครอบไว้ พรุ่งนี้ค่อยทอดใหม่ และห้ามล้างนะด้วยเหตุผลข้างต้น...
น่ารักซะจริงๆ...
ปล. แต่พอเจอกันพร้อมหน้าก็ดีใจนะ... เพราะคิดถึงเด็กๆ...
แต่พอเวลาผ่านไปประมาณ 5 นาที อยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย... ซนชิไห๋...