ส่วนผม ธรรมดาครับ
รั้วบ้านไฟฟ้าแรงสูง เท่ากับรั้วเกาหลีเหนือ สนามหน้าบ้านกับระเบิดรถถังและสังหารบุคลถี่ยิบ และมีเสาเหล็กถี่ๆป้องกันโฮโนคราฟ
ในบ่อหน้าบ้าน ใต้น้ำมีเรือดำน้ำ กับปล่อยปลาปิรันย่า(เพิ่งดูหนังแผ่นปิรันย่า)
บนน้ำผมจ้างเรือยูเอสเอส มาลอยลำ พร้อมเรือประจัญบาน
บนอากาศมีแอแวค ประกบกับแรพเตอร์ ทำงานร่วมกับดาวเทียมอีกห้าดวง ปากซอยวินมอเตอร์ไชด์เป็นทหารรับจ้าง แบลกค์วอเตอร์
แขกยามหน้าบ้านผมจ้างทหารกุรข่ามารักษาความปลอดภัย และจ้างคุณหมอมีสแตนด์บายเผื่อฉุกเฉิน แต่เป็นหมอโรงบาล ยันฮี
ส่วนตัวผมเองกดลิฟท์ ลงมานอนชั้นใต้ดินลึกลงมาแปดชั้น ปลอดภัยจากระเบิดนิวเคลียร์
(เหม็นขี้ฟันตัวเองจัง)
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ผมยังหาไฟฉายไม่เจอเลยครับ สะดุ้งทุ๊กทีที่มีเสียงรูดเปิดประตู
เพื่อนบ้านที่แสนดีก็มีหมาตัวนึง เล่นประตูทั้งคืน ตึงๆๆ ฟังแล้วแยกไม่ออกว่าคนหรือหมา
ใต้เตียงกล๊อกสิบเก้ากระสุนนิดหน่อย ผมเหน็บกระทั่งตอนเข้าห้องน้ำครับ มันชิน
ในย่าม คอมมานเดอร์ มีดเล็กๆ สิ่งที่ผมกลัวคือ กลัวหลับครับ มาบุกกันตอนหลับ
เรื่องของความปลอดภัยผมคิดว่าเท่าไรก็ไม่พอครับ เพียงแต่ทำเท่าที่ทำได้ บางอย่างเราอาจมองข้ามไป
เช่นการล๊อกประตู การมีเพื่อนที่ประสาทไวกว่าเรา เช่น สุนัข และที่สำคัญคือเพื่อนบ้าน เราควรมีเบอร์โทร
ถ้าสงสัยว่าจะมีเหตโทรมันดึกๆนี่แหละ เผื่อโทรหาตำรวจ ท่านอาจเข้าห้องน้ำอยู่
