เหอะ ๆ สำหรับผม
ผมใส่แตะ ดาวเทียม(ขึ้นราดำปี๋)ครับครูต้น
แม่ยายผมก็เช่นกัน ผมเผ้ารุงรัง เสื้อผ้ามอมแมม
แถมผ้าขนหนูผืนเล็ก(แทบมองไม่เห็นสีเดิม)พาดบ่า
มือหนึ่งถือตะกร้าหมาก จนท.มองตั้งแต่หัวจด ตะ รีน
ทั้งที่สนามบินหาดใหญ่/สุวรรณภูมิ แล้วไม่ต้องถามครับ
ว่าพูดกลางได้ใหม แล้วเมื่อก่อนขึ้นลงใต่-กทม. บ่อย มาก ยังดี
ที่แกใส่รองเท้า ปกติอยู่บ้านไม่ใส่ครับพี่น้อง
คนอื่นนินทาแม่ยาย ผมนินทาแม่ตัวเองมั่ง...
ครั้งล่าสุด กลับ ตจว.ทางเครื่องบิน น้องสาวไปส่งที่ตจว.ด้วย พอไปถึงจุดตรวจของติดตัวขึ้นเครื่อง
แม่ก็จัดการเอาของให้จนท.ตรวจตามขั้นตอน จนท.เห็นแล้วเลยชวนคุยประมาณว่า (ตามคำบอกเล่าน้องสาว
)
จนท. : คุณยายคงเดินทางบ่อยนะคะ (คาดว่าเห็นแม่ผมรู้ขั้นตอนโดยไม่ต้องบอก)
แม่ : โอ้ย...แม่นั่งเครื่องประจำ ปีที่แล้วก็เพิ่งไปบาหลีมา ลูกพาไปเที่ยว...
ถึงแค่นี้ก็ต้องหยุดเพราะน้องสาวสะกิดให้หยุด เริ่มอายคน จนท.เขาก็อมยิ้ม ก้มหน้าทำงานไปให้น้องหมั่นใส้
พอตรวจเสร็จทั้งสองคนเดินผ่านไป น้องเลยกระซิบมากำชับ "แม่ไม่ต้องพูดกับใครอีกนะ..."
เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะแม่ผม จนท. เขาชวนคุยเฉยๆ แม่ก็ดันคิดไปว่าหยั่งเชิง ลองเชิง เหมือนเห็นเป็นคนบ้านนอก
(ผมว่า จนท.กลุ่มนี้ ถ้าเอาประสบการณ์ตรงนั้นมาเขียนหนังสือ คงได้หลายเล่ม)
