เอาไว้อวดกันได้พอขำ ขำ ครับ มันวัดอะไรไม่ได้จริงๆสักเท่าไหร่หรอกครับ
ตอนสมัยเรียน อาจารย์ทำวิทยานิพนธ์ เอามาให้เพื่อนๆในห้องทำกัน คนเรียนเก่งที่สุดในห้อง ไอคิวออกมากลางค่อนต่ำ พวกกินเหล้าตีสนุ๊ก ตกค่อนผ่านครึ่งลุ้นกันทุกเทอม ไอคิวออกมากลางค่อนสูง จนถึงสูงเลยก็มี ส่วนมากของห้องจะอยู่ระดับกลางค่อนไปทางต่ำ
ผ่านไปสิบกว่าปีมาเจอกันงานรุ่น ไอ้พวกเรียนเก่งหรือ พวกไอคิวสูงทั้งหลาย ทำงานกันเงินเดือนห้าหกหมื่นก็เบ่งแล้ว ส่วนพวกเรียนธรรมดา ไอคิวกลางค่อนต่ำหนีเรียนกินเหล้าตีสนุ๊ก ทุกวันนี้เปิดบริษัทหาเงินกันปีละหลายล้านทั้งนั้น คนที่เกือบโง่สมัยเรียนทุกวันนี้กำลังสร้างบ้าน ทั้งบ้านทั้งที่ลงไปเกือบร้อยล้านแล้วยังไมจบ ของแบบนี้วัดความสำเร็จกันไม่ได้เสมอไปหรอกครับ
บางคนนึกว่ามีเงินมากๆ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จในชีวิต ทั้งที่มีหนี้สินกันบานตะไท ครอบครัวก็ไม่ค่อยจะรักใคร่กลมเกลียวกัน บางคนมีเงินน้อยมีบ้านหลังเล็ก ครอบครัวอบอุ่น ไม่มีหนี้สิน อย่างนี้ก็ถือว่าสำเร็จหรือเปล่าครับ
ตัวผมเองตอนเรียนไม่เคยสนว่าใครจะเป็นอย่างไร ภูมิใจในความหล่อของตัวเองอย่างเดียว ทุกวันนี้อยู่บ้านหลังเล็ก ขับรถคันเล็ก แต่ว่าประสบความสำเร็จอยู่อย่างก็คือ ได้ลูกๆ ไม่ขี้เหร่เหมือนแม่ แต่หล่อเหมือนพ่อ ผมก็ว่าผมสำเร็จแล้วครับ อิ อิ อิ
