มันมีหลายอย่างครับ เช่น การกล้าที่จะลัดคิว ไม่รู้ผิวหน้าทำด้วยอะไร จิตใจทำด้วยอะไร เพราะการกระทำเช่นนี้แค่มีคนมองไม่ต้องถึงกับโดนด่า ก็ต้องก้มหน้าก้มตามุดออกไปจากร้านอย่างหมดสง่าราศี พร้อมอาจจะมีเสียงก่นด่าถึงบุพการีอีกต่างหาก...
ข้อแรก... ต้องมี "หิริโอตตัปปะ" เพราะเป็นจุด "กด" เราไว้ไม่ให้กระทำชั่วทั้งต่อหน้าและลับหลังผู้คน และจะทำให้เกิดความไม่เคยชินต่อการกระทำชั่วแม้เพียงเรื่องเล็กๆน้อยๆ ยกตัวอย่างเช่น การลักเล็กขโมยน้อย หากปล่อยไปเรื่อยๆจนชิน ใครจับไม่ได้ก็จะเริ่มลักใหญ่ไปเรื่อยๆจนคนจับได้ซักวัน ก็จะต้องเสื่อมเสีย จนถึงขั้นติดคุกหรือตายไปเลย...
การเล่นการพนันก็เหมือนกัน... เริ่มจาก 5 บาท 10 บาท กันทั้งนั้น สุดท้ายปล่อยเป็นความเคยชิน นอกจากยิ่งกว่าเสื่อมเนื่องจากผู้คนรอบข้างไม่เชื่อเครดิต เพราะคิดว่าที่ไม่มีเงินเพราะไปเล่นการพนัน จะไม่ค่อยมีใครอยากช่วยเหลือตอนอับจน..
การ "ลัดคิว" อาจดูเหมือนเรื่องเล็กๆ แต่บางทีก็อาจบานปลายได้ เช่นเหลือน้ำมันปาล์มอยู่ 2 ขวด ถึงคิวเราพอดี แต่พอมีใครมาแทรกทำให้เราหลุดโอกาส ก็อาจจะได้พิสูจน์ผิวหน้าของคนลัดคิว ว่ามีความทนทานรับน้ำหนักรองเท้าเราได้แค่ไหน...
โดยรวมคือต้องเริ่มจากตัวเราว่าจะต้องมีความละอายต่อการกระทำชั่ว โดยไม่คิดว่าความชั่วนั้นมันเล็กน้อย... เพราะทุกความคิดที่ว่ามันเล็กน้อย มันจะกลายเป็น "มิคสัญญี...!!!" หากเกิดเหตุการณ์แบบที่ญี่ปุ่น.... ในบ้านเรา....
