ทุกท่านเคยได้ยินประโยคนี้ไหมครับ "ถ้าขับรถมาเร็วมาก เจออะไรตัดหน้าอย่าหักหลบ ไม่งั้นรถจะเสียหลักอาจคว่ำตายเองก็ได้ ถ้ายิ่งเรามีคนอยู่ในรถด้วยเยอะ เช่นมีคนอยู่หลังกระบะด้วย รถคว่ำมาไม่คุ้มกันหรอก คนของเราจะเจ็บเยอะ ต้องปล่อยให้ชนไป" ฟังแล้วก็ตอบยาก ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร เป็นผม ผมคงเลือกทำและว่ากันไปตามสถานะการณ์ครับ ถ้ายังพอหลบได้แล้วไม่อันตรายมาก ผมจะหลบ ถ้าข้างทางไม่มีต้นไม้หรือสิ่งกีดขวางอื่นๆ เป็นทุ่งนา ป่าหญ้ายังพอลงได้ ไม่อันตรายมากนัก เวลาแค่เสี้ยวนาที คงยังพอที่จะตัดสินใจได้บ้าง ยังไงชีวิตก็คือชีวิตครับ
ก็เคยได้ยินมาบ้างครับ นั้นเป็นเพราะว่ากฏหมายเข้าข้างคนเป็นมากว่าคนตายไงครับ (คนตายพูดไม่ได้) แล้วกฏหมายก็เข้าข้างคนขับรถใหญ่ด้วย
จะเห็นว่าเมื่อก่อนรถกระบะจอดอยู่เฉยๆแล้วมอเตอร์ไซค์ชน รถใหญ่จะผิดเสมอครับ แต่ตอนนี้กฏหมายเข้าข้างรถใหญ่แล้ว มอเตอร์ไซค์ทำอะไรก็ผิดครับ
สังคมกฏหมายเอื้อแต่ผู้ผลิตรถยนน์เกินไป จะออกกฏหมายอะไรมากก็กลัวกระทบผู้ผลิตรถยนต์ ในเมื่อกฏหมายมันเข้าข้างคนมีตังมีรถ เราก็จะเห็นข่าวแบบนี้เรื่อยๆ
ลำพังจะไห้สังคนช่วยกันประนามคนแบบนี้ก็ไม่ค่อยมี เพราะส่วนใหญ่ก็คิดถึงแต่ตัวเองและพวกพ้องเป็นหลัก สังคมที่งดงามน้ำใจของคนไทย เหลือน้อยลงทุกที มีแต่
แก้งแย่งชิงดีชิงเด่นกันทั้งนั้น จนลืมว่าตัวเองก็เป็นคนเหมือนๆกัน คนที่มั้งมีก็มีกียรติ์ มีค่า คนจนๆก็เป็นเพียงเศษคน ไม่มีความหมายอะไร
อับราฮัม ลิงคอล์น เคยกล่าวใว้ว่าถ้าเราเห็นเด็กหญิงคนนึงวิ่งล้มที่ไหนก็ตาม เราต้องช่วยเด็กคนนั้น ไม่ว่าเราจะทำอะไรอยู่ก็ต้องช่วย จงอย่าช่วยเพราะแค่ว่าเธอเป็นเด็กหญิง
จงช่วยเพราะว่าเธอก็เป็นคนมีชีวิตนึงเหมือนเรา เท่ากันกับเรา ถ้าเราทำได้ประเทศเราจะเจริญ คนอเมริกาทำได้
หันมามองประเทศเรา 2528-2532 มีรถกระบะขนผู้หญิง ภาคเหนือ สาวเหนือมาขายตัวกันเป็นว่าเล่น เราทำอะไรกัน หรือว่าดีแล้วมากันเยอะๆฉันจะได้ไปทำอย่างว่าด้วย
ไม่ต้องขึ้นไปถึงเชียงใหม่ไห้ลำบาก
อนาจใจคน
