คนไทยต้องพัฒนาออกแนวนี้แหละครับ คือเน้นความสามารถเฉพาะตัว นั่งทำงานอยู่คนเดียวไม่เกี่ยวกับใคร แต่ผลงานสามารถเอาไปใช้งานในระดับทีม ในระดับวงกว้าง... ฮา...
เพราะถ้าให้สื่อสารประสานงานกันหลายคน คนไทยมักจะตีกันเองเสียก่อนผลงานทีมจะออก... เหมือนกีฬาลุยเดี่ยว คนไทยไม่เคยแพ้ใคร แต่เล่นเป็นทีมไม่เก่ง... แฮ่ๆ...
การทะเลาะกันในทีมงานจริงๆมีกันหมดทุกชาติทุกภาษาแหละครับรุ่นแรงกว่าไทยด้วยซ้ำ ทุบโต๊ะ ชีหน้า ชกกัน แต่ไม่แตกหัก เขายังคงเดินตาม milestone
หลักที่วางไว้ได้ต่อไป
เช่นกำหนด road map ไว้ว่า Software Version ใหม่ต้องออกทุกสามปี แต่ทุกปีต้องออก Servicepak มาแก้ บักส์ ระหว่างนั้นในทีมก็ทำงานไป เขียนไป ทะเลาะกันไป
ถึงเวลา Software ก็ออกมาตามนั้น อาจมีช้าบ้าง
มาดูคนไทยบ้าง
เช่นกำหนด road map ไว้ว่า Software Version ใหม่ต้องออกทุกสามปี แต่ทุกปีต้องออก Servicepak มาแก้ บักส์ ระหว่างนั้นในทีมก็ทำงานไป เขียนไป มีปัญหาก็ประนี ประนอมเกรงใจ ไม่อยากทะเลาะกัน แต่พอนานๆเข้า หลายหน ทนไม่ไหว ก็ทะเลาะกัน แตกหัก ทำงานร่วมกันต่อไปไม่ได้ จบ
ถึงเวลา Software ก็ออกมาตามนั้นไม่ได้ โครงการแท้ง ยกเลิก เสียเวลา ยุบ
ปัญหาของคนไทยคือ ไม่ชอบทะเลาะ กันก่อน ถนอมน้ำใจกันจนถึงที่สุด นั่นก็รุ่นพี่ นี่ก็รุ่นน้อง นั่นก็อาวุโส เก็บกันจนสุกงอม ทนไม่ไหวแล้วจึงทะเลาะแล้วเลิกร่วมมือกัน เลิกคุยกัน ไม่เดินต่อ หันไปทำคนเดียวเสียเลย แต่ปัญหาของการทำงานคนเดียวคือมองโลกแคบ เขียนโปรแกรมไป ตกตัวแปรไปสักตัวหนึ่งก็ได้ถ้าไม่มีใครคอยช่วยกันดู
ทั้งนี้ผู้นำองค์กรก็ต้องเข้มแข็งด้วยคอยกำกับดูแลให้ทีมงานมองเป้าหมายขององค๋กรเป็นหลัก ทะเลาะเรื่องงานกันได้ แต่ต้องจบกันคุยกัน ยอมรับข้อสรุปที่ดีกว่า
แล้วเดินต่ออย่าหันหลังให้กัน ควรสอนให้คนทะเลาะกันอย่างมีเหตุผลก่อนด้วย
