ตลอดชีวิต ท่านอ่านหนังสือมากี่เล่มแล้ว ( ขอแบบจบเล่ม ได้ทุกประเภท )

[soveat ชุมไพร]

สมัยวัยรุ่นชอบอ่านหนังสือกำลังภายใน อ่านมังกรหยกจนตาแฉะตาแดง
 อ่านทุกภาค จำเนื้อเรื่องได้เกือบหมด ผ่านมาเกือบ40ปีก็ยังพอจำได้อยู่
อีกเรื่องก็ฤทธิ์มีดสั้น   ที่อ่านมากจะเป็นพวกพ๊อคเก็ตบุค นักเขียนที่ชอบก็ อรวรรณ คำพูน  ทมยันตี
 นเรศ นโรปกรณ์ รงค์ วงษ์สวรรค์ นิมิตร ภูมิถาวร.... จำนวนเล่มไม่เคยนับ ระยะหลังๆสายตาไม่ค่อยดีอ่านหนังสือได้ไม่นาน เลยดูแต่หนังญี่ปุ่น  

เหมือนผมเลยครับ 

[submachine -รักในหลวง-]

คนไทยนี่ก็แปลก บางคนไม่ได้เรียนภาษาญี่ปุ่นมา แต่ดูหนังญี่ปุ่นรู้เรื่อง
ลองตั้งใจ คนไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก

[naisomchai]

ว่าแต่ดูเรื่อง Air Doll กันแล้วหรือยังเล่าครับ... เป็นหนังญี่ปุ่นที่เข้าแรต 18+ เพราะมีฉากเห็นหน้าอกนางเอก, แต่ถ้าดูจริงๆ จะพบว่าเป็นหนังชีวิตเศร้าครับ... เย้...

[Don Quixote]

แวปมาตามที่พี่สมชายให้เกียรติพาดพิง เลยขอคุยเรื่องนี้ด้วยครับ

ก่อนอื่นเลยขอชี้แจงว่าไม่รู้สึกว่าผมสามารถสอยภาษาอังกฤษใครได้ครับ แนะนำหนังสือเรื่องที่ผมสนใจพอได้ แต่เรื่องภาษาแล้วแต่ความชอบพอและพยายามของท่านเอง ท่านที่ชอบอ่านหนังสือมากไปถึงจุดหนึ่งจะเริ่มติดใจสำนวนภาษาของนักเขียนบางท่าน หรือภาษาของแต่ละยุคไม่ว่าจะเป็นภาษาไทย อังกฤษ ฯลฯ ซึ่งก็จะเป็นเรื่องที่เพิ่มความบยันเทิงให้แก่ตัวท่านเอง

บางครั้งผมก็อิจฉาคนที่มีิอาชีพอ่านหนังสือ คิดวิเคราะห์ และสร้างสรรค์ความรู้เพิ่มเติมเอาไปคุยกับคนอื่น ซึ่งก็คือ อาชีพครู และนักเขียนในรูปแบบต่างๆ ไม่ว่าเขียนหนังสือเฉพาะเรื่อง เขียนบทคตวาม ฯลฯ แต่เมื่อดูจริงๆ แล้ว รู้สึกว่าเป็นงานหนักอย่างมากเพราะงานเขียนที่ดีไม่ใช่แค่การนำคำมาเรียงกันให้อ่านออก แต่ต้องเป็นการสร้างงานที่มีคุณภาพ โดยไม่มีสาระ หรือสื่ออะไรที่มีคุณค่าทางวิชาการ ภาษา หรือระดับความคิด และจิตใจ

สำหรับความชอบอ่านหนังสือเริ่มตั้งแต่มีคุณตา และแม่เรียนคณะอักษาศาสตร์ และยังมีอาชีพสอนหนังสือทั้งคู่ ตอนนี้ก็มีเมียเรียนคณะอักษรฯ เมหือนกัน แต่ผมก็ไม่ใช่คนกลัวเมีย เอ๊ย ชอบอ่านหนังสือมาก่อนแล้ว ไม่ใช่ทำอะไรตามเมียไปหมด พ่อผมก็ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน สรุปได้ว่าพฤติกรรมปกติที่บ้านตั้งแต่ไหนแต่ไร ทุกคนนั่น/นอน อ่านหนังสือกันแต่เช้ายันดึก เป็นเรื่องธรรมดา และผมก็เป็นคนไม่ชอบดูทีวีซะอีก ดูแค่ข่าวกับภาพยนต์เป็นบ่างครั้ง ไม่ดูละคร ซีรีย์ไทย/ฝรั่ง/เกาหลี ก็เลยนอนอ่านหนังสือไปนี่ละครับ

[Don Quixote]

ตั้งแต่เด็กก็หยิบหนังสือในบ้านอ่านไปเรื่อยๆ เท่าที่พอจำได้ว่าอ่านเรื่องไหนจบตอนไหน คือ "เมาคลีลูกหมาป่า" ฉบับแปล ปกแข็งสีน้ำตาลมีภาพเขียนลายเส้นเหมือนจริงประกอบ และ "เหมาโหลถูกกว่า" สมัยนั้นก็เป็นปกแข็ง สองเรื่องนี้อ่านจบตอน ป.๒

ชุด "ทรัพย์ในดิน" ของ Pearl S. Buck นักเขียนอเมริกัน เป็นนิยายเกี่ยวกับชีวิตอันยากแค้นของชายจีนนาย หวางหลุง ซึ่งมีเรื่อง "ทรัพย์ในดิน" "สายโลหิต" "บ้านแตก" อ่านจบตอน ป.๔

"ไทยรบพม่า" "สี่แผ่นดิน" "ชุดบ้านเล็กในป่าใหญ่" "ชุดเชอร์ล๊อกโฮลม์" "เพชรพระอุมาภาค ๑" อ่านจบตอนประมาณประถมปลาย

ม. ต้น ไปไล่อ่านของ พระราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้ารัชนีแจ่มจรัส กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ (น.ม.ส.) พระองค์เจ้าจุลจักรพงษ์ หม่อมเจ้าวิภาวดีรังสิต ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เพิ่มเติม พล นิกร กิมหงวน ก็เริ่มอ่านตอน ม.๑ และเรื่องประวัติศาสตร์สงครามของนักเขียนฝรั่งอย่าง Cornelius Ryan

ม. ปลายไปชอบแนววรรณกรรมฝรั่ง Hemingway, Steinbeck, Satre, Camus, Graham Greene, Orwell ฯลฯ แนววิชาการไปติดของ Magaret Mead อยู่พักหนึ่ง

เรียนจบมาตอนนี้เลิกแนววรรษกรรมไปมาก อ่านแนววิชาการ ประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะการทหาร ชีวิประวัติ หรืออัตชีวประวัติของบุคคล ที่น่าสนใจสมัยนี้คือมีการเชียนหนังสือประวัติเฉพาะเรื่องออกมาในรูปแบบวิชาการเบาสมอง ให้ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนั้นๆ เอง หรือเอาไปจับกับเรื่องอื่น เช่น เรื่องที่เล่าประวัติศาสตร์โลกจากเครื่องดื่ม ๖ ชนิด เกลือ ชา ของเล่น หรือเรื่องทางนามธรรม เช่น ความกลัว

นอกจากนี้ก็ติดตามของนักเขียนบางคน ออกมาต้องขอเก็บเข้าคิวไว้รออ่าน เช่น  การทหาร- John Keegan, Antony Beevor, Norman Davies, Martin van Creveld มานุษยวิทยา- Jared Diamond, Richard Dowkins โรมัน- Adrian Goldsworthy ฯลฯ

[SillyOldMan]

ในที่สุดหนอนหนังสือตัวจริงก็มา ระดับนางพญาผีเสื้อซะด้วย 

อ่านเพิร์ล เอส บัคเหมือนกันเลย

ฉะนั้น

พระองค์เจ้าจุลจักรพงษ์

หน่ะ ส่งต่อผมเหอะ ตามเต๊าะมาหลายปีแล้วนา

นะ นะ นะ 

[Don Quixote]

มีแนวโน้มสูงที่หนังสืออัตชีวิประวัติจะไม่ให้ข้อมูลรอบด้าน ครอบถ้วน ถูกต้อง เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ เหตุการณ์หรือผู้แต่งเอง แต่น่าอ่านเพราะที่สุคัญที่สุกคือเป็นการแสดงว่า “คนๆ นั้น” ต้องการเขียนอะไรให้คนอื่นรู้เกี่ยวกัยตัวเขาบ้าง และเมื่อนำข้อมูลไปเปรียบเทียบกับเรื่องจากหนังสืออื่นๆ แล้วก็จะพอประมวลผลได้ว่าเรื่องใดพอเชื่อถือได้ ทำให้รู้จักตัวผู้แต่งได้ดีขึ้นมาก

และจริงอย่างที่ท่านซับกล่าวครับ หนังสือของคนรักหนังสือมักเป็นของตกทอดในครอบครัวต่อกันมา หรือไม่ก็เป็นทรัพย์สินที่มีค่าของผู้สะสม ผู้รักหนังสือย่อมไม่อยากให้คนที่เขาไม่มั่นใจว่ามีความรับผิดชอบหยิบยืมหนังสือ เพราะจะเกิดอาการลืมคืน หรือทำความเสียหาย มาตรฐานการรักษาหนังสือของแต่ละคนต่างกัน บางคนกางหนังสือเอาคว่ำกับโต๊ะ บางคนใช้ของหนาคั่น บางคนไม่โยนหนังสือ บางคนวางตากแดด ฯลฯ นอกจากนี้หนังสือจำนวนมาก็ไม่สามารถหาซื้อ เป็นหนังสือฉบับพิมพ์เก่าที่ฉบับพิมพ์ใหม่ไม่สามาถทดแทนได้จริง หรือไม่ก็เป็นหนังสือที่มีคุณค่าทางจิตใจเพราะมีลายมือชื่อบุพการีเขียนไว้เมื่อ ๕๐-๖๐ ปีก่อน

[SillyOldMan]

ล่าสุดสั่งร้านหนังสือเก่าระดับมีหลายสาขาให้หาให้ หายไป3วันกลับมาร้องจ๊ากเลย  

[RMAY]

คนไทยนี่ก็แปลก บางคนไม่ได้เรียนภาษาญี่ปุ่นมา แต่ดูหนังญี่ปุ่นรู้เรื่อง
ลองตั้งใจ คนไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก

ผมดูแต่..........ภาพ เน้น ปิดเสียง   ครับ  

[Don Quixote]

ในที่สุดหนอนหนังสือตัวจริงก็มา ระดับนางพญาผีเสื้อซะด้วย  

อ่านเพิร์ล เอส บัคเหมือนกันเลย

ฉะนั้น

พระองค์เจ้าจุลจักรพงษ์

หน่ะ ส่งต่อผมเหอะ ตามเต๊าะมาหลายปีแล้วนา

นะ นะ นะ  

ฮ่า ฮ่า เล่มนั้นนะเหรอครับ ของพิมพ์สมัยก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครองเชียวนา ต้องเก็บพิเศษครับ ของ จอมพลสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าจักรพงษ์ภูวนาถ กรมหลวงพิษณุโลกประชานาถ ครับ มิใช่ของพระองค์เจ้าจุลฯ

[SillyOldMan]

ยังไม่ใจอ่อนแฮะ ไม่เป็นไร ปีหน้าตื๊อใหม่ 







คุณต๊อกเริ่มอ่านหนังสือที่ให้ภาพลึกๆเร็วกว่าผมอีก

ป.4-ป.5ผมเพิ่งเริ่มอ่านสามก๊กเอง มัวแต่กรี๊ดกร๊าดวีรบุรุษอยู่

พอม.ต้นก็หันไปอ่านวิชาการทางเพศเสียเยอะ เก็บทฤษฎีแน่นเปรี๊ยะทั้งอินเดีย จีน ญี่ปุ่นเลย 

[~ Sitthipong - รักในหลวง ~]

ว่าแต่ดูเรื่อง Air Doll กันแล้วหรือยังเล่าครับ... เป็นหนังญี่ปุ่นที่เข้าแรต 18+ เพราะมีฉากเห็นหน้าอกนางเอก, แต่ถ้าดูจริงๆ จะพบว่าเป็นหนังชีวิตเศร้าครับ... เย้...

หนังญี่ปุ่นเศร้าเกือบทุกเรื่องครับ  ยิ่งนางเอกยิ่งน่าสงสาร  บางเรื่องใส่เสื้อผ้าขาด ๆ  บางเรื่องไม่ได้ใส่  บางเรื่องโดนรุม  บางเรื่อง....  ฮา.....   

[Don Quixote]

อิ อิ นิยายบางเรื่องที่ผมอ่านก็ออกแนวภาพโรแมนซ์ครับ รุ่นเก่าๆ ก็พวก กีย์ เดอ โมปาสซังค์ (อาษา ขอจิตต์เมตต์ แปล) ให้อารมณ์เก่าดีพิลึก/ ดี เอช ลอว์เรนซ์ มาตอนหลังตผมอ่านนิยายผจญภัยชุดๆ ของ วิลเบอร์ สมิท ก็ดันมีแทรกๆ มา

[naisomchai]

โห... คุณต๊อกมาแล้ว... เย้...

นายสมชายพาดพิงไม่ใช่แค่เรื่องภาษาอังกฤษนะครับ... แต่พาดพิงไปถึงเรื่องความสามารถในการวิเคราะห์จับประเด็นโน้นร้อยเรียงกับประเด็นนี้ของคุณต๊อกฯ แล้วไล่สายทะลุลงมาหาแก่นร่วมกันของหลายเรื่องที่สามารถมองเป็นเรื่องเดียวกันเชิงเปรียบเทียบ ซึ่งทั้งหมดที่พูดถึงนี่เป็นสไตล์การสอนหนังสือ ของ อ.สงวนฯ น่ะครับ, หากใครได้เรียนกับท่านแล้วจะต้องบอกว่าท่านคือปราชญ์หนึ่งคน เพียงแต่บังเอิญมาสอนภาษาอังกฤษครับ...

หากท่านสมาชิกใหม่ยังนึกภาพไม่ออก... ให้ค้นกระทู้เก่าของคุณต๊อก(Don Quixote)ได้เลยครับ, รับรองว่าจะได้คีย์เวิร์ดไปค้นต่อได้แยะ... แฮ่ๆ...

[Don Quixote]

อิ อิ ขอบคุณมากครับพี่สมชาย

คุยเรื่องเทคนิก

......ผมอ่านไปก็นึกภาพตามไปด้วยครับพี่สมชาย เป็นฉากๆ เป็นหนังละครเลย เข้าใจง่าย ได้ภาพรวมแถมสนุกกว่าถ้าคิดรายละเอียดเห็นภาพตามไป เช่น บ้านเลขที่ 112 ถนนเบเกอร์ของเชอร์ล๊อก โฮล์ม ผเวลาอ่านผมคืดภาพเห็นไปว่าทางเดินกลับบ้านไปทางฟุตบาทด้านซ้าย ประตูไม้ทึบสีน้ำตาล ฯลฯ

การคิดภาพตามทำให้สนุกขึ้นด้วยครับ เพราะรายละเอียดอะไรนึกภาพไม่ออกก็ได้มีเรื่องไปหาหนังสืออ้างอิงมาอีก เช่น ม้าพันธุ์ต่างๆ อุปกรณ์(ส่วนมากก็อาวุธนี่ละครับ) รายละเอียกเรื่องนักบุญต่างๆ ฯลฯ

......และเพื่อลดความล้าที่อาจเกิดขึ้น ผมมักอ่านหนังสือ 2-3 เล่ม ควบกันไป คือเลือกหนังสือที่มี "ระดับความเข้มข้นของเนื้อหา" ต่างกัน คือเรื่องที่ต้องคิดตามยาก คิดตามง่าย

หรือไม่ก็หนังสือที่มี "ระดับมุมมอง" ต่างกัน เช่นเรื่องชีวิตบุคคล เรื่องวิชาการในภาพรวม

ช่วงเวลาว่างอ่านหนังสือในวันหนึ่งๆ อาจมีสมาธิต่างกัน สิ่งแวดล้มรบกวนต่างกัน ความเหนื่อยต่างกัน เปลี่ยนระดับความเข้มข้นและระดับมุมมองของหนังสือไปจะช่วยให้ไม่ล้าและ/หรือ เริ่มรู้สึกว่าต้องใช้ความพยายามโดยไม่ควรได้ครับ