ถ้าพื้นฐานผู้เรียนพอๆกันและจำนวนพอเหมาะ ผมคิดว่าจะได้ประโยฃน์มากครับ แต่ถ้าจำนวนไม่มากก็คละๆกันไปได้ คล้ายๆห้องเรียนน่ะครับ เด็กมากๆก็แบ่งเป็นห้องตามระดับคะแนน แต่ถ้าน้อยก้เรียนรวมๆห้องเดียวกันทั้งเก่ง/อ่อน....
แต่อย่างไรก็ตาม ส่วนตัว ผมเห็นว่าถ้าเรารับมาแล้วไม่ทบทวนทำให้ได้ตามที่เรียนมา เป็นเรื่องไม่สมควรเพราะได้เห็นการทุ่มเทของผู้แนะนำแล้ว ทำให้คิดตลอดเวลาว่าเรื่องนี้เราทำเล่นๆไม่เหมาะครับ ...ตัวผมเรื่องอื่นยังพอกล้อมแกล้ม(ขนาดทุ่มเทเรื่องการทบทวนบทเรียน)แต่เรื่องยิงให้ถูกเป้ายังใช้ไม่ได้ เมื่อวานยิงเพลทสีนัดสี่เป้ารอบแรกโดนแค่นัดเดียวเองน่าอาย(แต่ไม่อายครับ
) เว้นระยะไปหน่อยข้องใจขอลองอีกสี่นัด เฮ้อ.โล่งอกสี่นัดโดนหมด ได้ยินเสียงพวกปรบมือให้อยู่ข้างหลัง....เพิ่งรู้ความเกร็งนอกจากเป็นศัครูตัวร้ายของกอล์ฟแล้วก็ยังเป็นศัตรูตัวร้ายของการยิงปืนเหมือนกัน
จะพยายามต่อไปแม้รู้ว่าไม่มีอนาคตในทางนี้เพราะสนุกมากครับผม
รอPMด้วยครับ
...คุณลุงครับ อ่านกระทู้นี้แล้วมีความรู้สึกที่ดีมากๆ กับเพื่อนนักกีฬา IPSC ใจกว้างและสนับสนุนกันเต็มที่จริงๆ เป็นอะไรที่หาได้ยากในวงการอื่น
...เรื่องของความเกร็ง ผมว่าเป็นธรรมดาครับ อย่างผมเองลงแข่งแมตช์แรก หัวใจเต้นผิดสปีดแบบที่เขาเรียกว่า "แทบจะหลุดออกมาทางปาก" 555 (คุณ BSW จะยืนยันได้เพราะลุ้นอยู่ตลอด) มันตื่นเต้นสุดๆ แต่ก็สนุกสุดๆ เหมือนกัน ที่ตื่นเต้นขนาดนั้นเพราะไม่เคยซ้อม ไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาเลยแม้แต่นิดเดียวครับ (ขนาดซองปืนยังลืมไว้ที่บ้าน ต้องให้คนตามมาให้) แมตช์ต่อๆ มาค่อยๆ ดีขึ้น
...สำหรับท่านที่มีโอกาสได้ฝึกกับพระฤาษี (555 ผมชอบคำนี้จริงๆ เหมือนโรงเรียนสมัยก่อนที่มีครูคนเดียวสอนทุกอย่าง ผมว่าเป็นโรงเรียนในอุดมคติอีกแบบเพราะบูรณาการสูง) และได้ลองยิงในสเตจก่อนลงแข่งจริง จะได้ประโยชน์มากที่สุดครับ เพราะจะลดความตื่นเต้นและอันตรายได้มากๆ เทียบไปแล้วสามารถย่นย่อประสบการณ์ในการลงแข่งได้ 1-2 แมตช์เลยในความเห็นผม
...ก็เป็นกำลังใจให้กันและกันครับ ผมเองก็รู้ตัวอยู่ว่าเอาดีได้แค่ไหน ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนอกจากได้สนุกกับการยิงปืนและเกม IPSC ได้เพื่อนดีๆ มากมาย เรื่องถ้วยเรื่องคลาสไม่ใช่เรื่องสำคัญ ขอให้ได้เล่น และสามารถปรับปรุงเกมให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ก็พอใจแล้วครับ
