ผมผ่านชีวิตวัยเรียนมาหลายแบบ
ปวช.จะเรียกเป็นเด็กเรียนก็คงจะได้ ผมลงแข่งซ่อมเครื่องยนต์ประจำปีของโรงเรียน 2ปี ปีแรกได้ที่5 ปีที่สองได้ที่สอง
จบออกมาคะแนนเฉลี่ย 3.69 โรงเรียนนี้ก็ยังใช้ไม้เรียวแบบโรงเรียนพี่RUGER ขอบพระคุณครูบาอาจารย์ทุกท่านที่ตีผมเช่นกันครับ
ปวส. สอบเข้าได้วิทยาเขตของรัฐฯ ดีใจได้เรียนกับเพื่อนใหม่ๆเก่งๆทั้งนั้น เป็นเด็กที่ได้โควต้าของโรงเรียนต่างๆทั่วปรเทศ
จบกันมาคะแนน 3กว่าขึ้นแทบทุกคน เป็นเด็กเรียนเกือบทุกคน แต่ผลการเรียนออกมา..ของกลุ่มผมส่วนใหญ่กลับออกมาแย่ (ดี+ดี=ดีแตก)
ผมเองได้1.7 คาบเส้นพอดี และอีกหลายคน ก็เพราะหลงในแสงสีและยังไม่รู้จักรับผิดชอบตัวเองดีพอ ตั้งวง แซวหญิง และโดดเรียนเป็นประจำ
ก็สมควรแล้วที่ผลการเรียนออกมาแบบนั้น ก็ยังดีที่ยังได้สติกลับมาตั้งใจเรียนขึ้นโดดน้อยลง แต่กลับตั้งวงเหมือนเดิม หรืออาจจะเพิ่มขึ้นซะด้วย
คนที่อยู่ต่างจังหวัด ต้นเดือนจะมีเงินส่งมาให้ พวกผมก็จะมีอาหารการกินที่ดี แต่แค่3-4วันเท่านั้น นอกนั้นลงขวด กับมาม่า-ปลากระป๋อง จนชนอีกเดือน....อิอิ
กว่าจะจบมาได้ก็ผ่านเหตุฯตื่นเต้น + เศร้า มาเยอะ เป็นการเรียนรู้ชีวิตมากกว่า
ทุกวันนี้ส่วนใหญ่แยกย้ายไปเรียนต่อ...จนจบเป็นวิศวะกันหมดแล้วแต่ก็ยังนัดมาเจอกันบ่อยๆ
ส่วนผมมีปัญหาทางเทคนิคนิดหน่อยเลยเรียนได้เทอมเดียวก็ต้องออกมาทำงาน.......
ย้อนมองกลับไป ช่วงชีวิตวัยรุ่น มันแขวนอยู่บนเส้นบางๆจริงๆครับ
ผมว่าครอบครัวเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญ มากๆครับ
ด้วยความเคารพครับ
