...ดูนิสัยผู้ที่จะเรียนด้วยครับ (ที่ชาวเสมาเขาเรียกว่า "จริตของผู้เรียน" หรือเปล่าก็ไม่ทราบ) ถ้าใจร้อน วู่วาม พูดไม่ฟัง (คือไม่ฟังเราพูดแต่จะพูดให้เราฟังอยู่ข้างเดียว) ฯลฯ แล้วไซร้ ก็อย่าพึงสอนครับ ผู้สอนอาจจะซวยสสส์ พูดจริงๆ นะครับ
เห็นด้วยพันเปอร์เซ็นครับ
...แต่ภรรยา/แฟน ของพวกเราคงไม่ได้เป็นอย่างที่ผมว่าหรอกน่า ใช่ไหมครับ
แฟนผม ผมบังคับ ส่วนคนอื่น ๆ ในบ้าน ก็ไม่มีใครสนใจครับ
แฟนผมบังคับได้ เพราะเธอสงสัยว่า ผมพิสมัยยิงปืนอะไรหนักหนา พอตามเรามาสนามยิงปืนก็จับยิงเสียเลย ... ปรากฏว่าเธอขี้สงสารเป้าครับ ยิงไม่ค่อยเข้าครับ ยิงพรวนดินบำรุงหญ้าไปหลายนัด ... และเมื่อใดมีโอกาสผมก็จับเธอยิงปืนเสมอ อย่างน้อย ตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่า "ปืนเล็ก ๆ ยิงยาก ปืนใหญ่ ๆ ยิงง่าย" และเธอก็ยังรู้อีกว่า ปืนที่เธอชอบคือ Walther P22 และปืนที่เธอไม่ถูกโรคเลย คือพวก ๙ มม. ทั้งหลาย แต่ถ้าขนาดเกิน ๙ เช่น ๑๑ หรือเกจ ๑๒ ก็ยิงง่าย ยังยิงได้สบาย
คนไม่เป็นปืนเลยน่ากลัวครับ ขอเล่าเรื่องของเพื่อนแฟนคนหนึ่ง ..... น้องหมวยคนนี้เป็นลูกคนสุดท้องในบ้าน ซึ่งมีฐานะเหลือเฟือ ตัวน้องก็เรียนเก่ง ทำงานดี นาน ๆ กลับบ้านที ... วันหนึ่งน้องเขาเห็นตั๋วเฮีย (พี่ชาย) นอนผึ่งพุงอยู่ ก็เลยแอบไปหยิบปืนของพี่ชาย ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน
มาจ่อหัวตั๋วเฮีย กะให้ตกใจเล่น ........................
พอตั๋วเฮียลืมตาขึ้นมาก็ได้ตกใจจริง ๆ ตะโกนลั่นบ้าน กระโดดหลบแทบไม่ทัน (แปลว่าหลบทัน) ... ก็ดุว่าน้องหมวยใหญ่ ส่วนน้องหมวยก็สารภาพเสียงอ่อยว่า
นึกว่าปืนไม่มีลูก 
