ขอบคุณในความอาทรของทุกท่านครับ
ผมมักเตือนตนด้วยพุทธวจนะที่ว่า พึงระลึกถึงความตายอยู่เป็นนิจ
จากที่เคยเห็นเคยทราบเรื่องคนที่รักนับถือกัน ก้าวเท้าออกจากบ้านไป แล้วไม่ได้กลับมา ก็สะท้อนใจว่าจะเกิดกับเราไหม
เพื่อตั้งตนในความไม่ประมาท
คุณหมอruteคิดเหมือนผม ..... ผมคิดต่ออีกนิดว่าถ้าตำแหน่งกระทบมาอยู่ตรงหน้า เศษกระจกคงปลิวเข้าตา
ในความเร็วตรงนั้นถ้าตามองไม่เห็น วันนี้จะมากจะน้อยคงนั่งจิ้มแป้นพิมพ์อย่างนี้ไม่ได้
เหตุการณ์ที่เคยพบมาสอนว่า.....ภัยนั้นมาหาเราได้เร็วเหลือเกิน
ติดใจอยากถามลุงปูว่า มีสังหรณ์แบบไหนครับที่คว้าเจ้า buck strider ติดไปด้วย
