...สมัยผมยังรุ่นๆ มีเด็กผู้ชายรุ่นโตกว่ามาอาศัยอยู่ที่บ้านที่กรุงเทพ เขามาจากจังหวัดหนึ่งทางอีสาน มาเรียนหนังสือและช่วยทำงานบ้าน เขาชอบเล่นซนตามประสา แต่มักเป็นความซนแบบแผลงๆ ครั้งหนึ่งผมจำได้ดีว่าเล่นประทัดกัน เล่นๆ ไปเขาเกิดไอเดียว่าน่าจะลองเอาประทัดยัดปากคางคกแล้วจุด (เพราะ่เคยเล่นเอาบุหรี่ให้คางคกสูบ) ดูซิว่าเป็นอย่างไร ก็คงนึกออกนะครับว่า ตูม! คางคกกระจายแทบจะหายวับ เป็นเช่นนั้นหลายตัว จนมีผู้ใหญ่มาห้าม (เพราะหนวกหูประทัด)
...หลายปีต่อมาเขาถูกเกณฑ์ทหารในยุคสมัยที่รบกับ พคท. เขาไปเป็นทหารอยู่นานพอสมควรก็มีคนมาเล่าว่า ไปประจำอยู่นาแก (ถ้าจำไม่ผิด) เขานั่งรถทหารออกไปโดนกับระเบิด ตายเกือบทั้งคันรถ แต่ตัวเขานั้นเละกระจาย แบบเดียวกับคางคกโดนประทัดไม่มีผิด
...เรื่องของกรรม และกฎแห่งกรรม คนจำนวนมากคิดว่าทำไมคนที่เลวแสนเลว ถึงยังอยู่ดีมีสุข ทำไมคนดีๆ ทำดีตลอดชีวิต ถึงได้ตกระกำลำบากเหมือนไม่สิ้นสุด ฯลฯ กลายเป็นคำกล่าวว่า "คนทำดีได้ดีมีที่ไหน คนทำชั่วได้ดีมีถมไป" นี่แหละครับที่ทำให้ผู้คนไม่เชื่อเรื่องกรรม นรก-สวรรค์ ลามไปถึง อยากจะชั่วทำเลวอะไรก็ทำเข้าไป เพราะไม่เชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษ
...ผมเชื่อว่าตราบใดที่ยังอยู่ในสังสารวัฏ เราหนีกรรมไม่พ้น ทำอะไร ได้อย่างนั้น จะช้าจะเร็วก็ต้องมาถึงเรา ควรมุ่งทำความดี ละเว้นความชั่วครับ คนเลวที่ยังดูเหมือนเสวยสุขอยู่ อาจเป็นเพราะทำบุญไว้มาก (เช่นในชาติก่อนๆ) ยังกินผลบุญอยู่ เมื่อทำแต่ความชั่ว หมดบุญเก่าเมื่อไร ก็โดนแหละครับ
