เห็นว่าเป็นอาการกลัวชนิดหนึ่ง (โฟเบีย) แต่ทำให้ไม่ชอบ ทนไม่ได้ถ้าต้องอยู่ในที่คับแคบ คนเยอะๆ เช่นรถตู้ที่นั่งข้างหลัง ในลิฟท์คนแน่นๆ
แบบว่าอึดอัดมาก ทำให้ต้องออกจากสถานที่แบบนั้นทันที หลังๆที่ไหนๆก็คนแน่น คนเยอะไปหมด ทำท่าว่าจะต้องไปอยู่บ้านนอกเสียแล้ว...
ท่านใดมีอาการเช่นว่า หรือใกล้เคียง มาเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ พอจะมีทางบรรเทาหรือทำให้ดีขึ้นบ้างไหมครับ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ
สมัยพ่อป่วย ที่ รพ.หาดใหญ่ ผมไปเยี่ยม เฝ้าไข้บ้าง สลับกับแม่
พอสักสามทุ่ม พ่อหลับ เราออกมาเดินเล่นข้างนอก หน้าร.พ.สักพักก็กลับ
ขากลับ ก็ขึ้นลิฟท์ไปชั้น5 ผู้ป่วยชาย(ไม่แน่ใจปัจจุบันเปลี่ยนหรือยัง)
ลิฟท์เปิด ก็เดินออกมา เจอคนเฝ้าไข้ของห้องข้างๆ อายุราวน้าผม มานั่งเล่นที่ระเบียง
แกถาม
"ขึ้้นมาทำไมกันเยอะแยะ"
"ใคร?"ผมสงสัย
"ก็ที่ขึ้นมาพร้อมเธอ"
ตัวเย็นเลย คนที่ขึ้นมาจากชั้น1พร้อมผม เขาลงหมดตั้งแต่ชั้น4
ชั้น5ผมเ้ดินออกมาคนเดียว...
ไม่กล้าบอกใครจนพ่อออกจาก รพ.
ทุกวันนี้ อยู่ตึกแถวอโศก ชั้นสูงสุด ไม่ต้องถามว่าใช้ลิฟท์หรือไม่
แต่ที่ไม่ชอบกลับเป็นการคุยเรื่องงานหรือเรื่องในออฟฟิศ ในลิฟท์
กว่าจะขึ้นถึงชั้นที่ผมอยู่ ฟังกันเบื่อเลย
จำได้ว่า ในหลวงทรงให้ข้อคิดเตือนใจไว้ข้อหนึ่งว่า อย่าคุยธุรกิจ(งาน)ในลิฟท์
ผมเข้าใจลึกซึ้งเลย
